Bernard Hammelburg | Bnr

Denazificering, een van de doelstellingen die Vladimir Poetin zich heeft gesteld voor Oekraïne, is een behoorlijk potsierlijk streven voor een man die voor zijn eigen land steeds meer het klassiek-fascistische model kiest. Wie lijkt meer op Mussolini, Zelensky of Poetin? Ik zou zeggen: gemakkelijke keus.  Poetins nazi-referentie gaat over de omarming van het Duitse nationaalsocialisme door een deel van West-Oekraïne, nadat Stalin in 1932 en 1933 miljoenen Oekraïners de hongerdood had ingejaagd, een episode die de geschiedenis inging als de Holodomor – de hongernoodterreur. Iets waaraan Zelensky en de naoorlogse generaties Oekraïners part noch deel hebben.  Over de precieze definitie van fascisme verschillen historici en politicologen van mening. Maar over de belangrijkste kenmerken zijn ze het eens: het mythologiseren van het grote rijk dat het land ooit was (in elk geval in de fantasie van de grote leider), de verering van machtsvertoon en geweld, het systematisch buiten werking stellen van de vrije mening

Dat Vladimir Poetin de oorlog tegen Oekraïne gaat winnen is waarschijnlijk, maar niet zeker. Wat wel zeker lijkt is dat hij zich heeft misrekend op de geopolitieke schok die hij teweeg heeft gebracht. Hij dreef de doorgaans kibbelende westerse mogendheden in elkaars armen, isoleerde zijn land financieel, cultureel en sportief en haalde zich zelfs de toorn op de hals van China, de reus die hem doorgaans gedwee volgt.  In de Europese Unie voltrekt zich een ware revolutie. De Brusselse moloch, die jarenlang overhoop kan liggen over landbouwsubsidies of visserijprijzen, sloot binnen enkele dagen de rijen en transformeerde zich tot een militaire unie, die indrukwekkende hoeveelheden zwarewapens aan Oekraïne levert. Dissidente geluiden, bijvoorbeeld uit Hongarije, zijn verstomd.   Duitsland, sinds de Tweede Wereldoorlog met een uitsluitend defensieve krijgsmacht, besloot tot wapenleveranties aan Oekraïne, en gaat 100 miljard euro steken in zijn landsverdediging, waarmee ruim de NAVO-norm van twee procent van het

Dreigementen uit Amerika, ronkende teksten van de NAVO, waarschuwende vingers van de EU – als puntje bij paaltje komt, legt niemand Vladimir Poetin een strobreed in de weg. De onvermijdelijke sancties zijn onaangenaam, maar spijkerhard worden die niet, en Rusland kan, met zijn honderden miljarden aan cash reserve, best tegen een stootje. Vladimir Poetin maakt op behendige wijze gebruik van de zwakheden van het Westen.  Het eerste waaraan je denkt is het Russische gas, want Europa is daar voor 40 procent afhankelijk van. Durft de EU het aan om de import te stoppen? Of, in samenwerking met Amerika, de export te blokkeren, zoals met Iran is gebeurd? Wie dat gelooft, mag zijn vinger opsteken. Ander voorbeeld naar analogie van Iran: Aeroflot vliegt vrijwel uitsluitend met Airbus en Boeing toestellen. Een échte sanctie zou het stopzetten van de leverantie van onderdelen zijn, of onderhoudscontracten, en dat gaat allemaal niet gebeuren.  Dan het militaire aspect. De invasie van Dombas is acht jaar geleden begonnen

In de Oekraïense kwestie heeft Joe Biden makkelijk praten. De lopen van de Russische tanks staan niet op de Verenigde Staten gericht, en handelsbetrekkingen hebben Amerika en Rusland nauwelijks. Tussen Europa en Rusland zit dat totaal anders – die hebben enorme handelsbelangen. Oorlog en sancties zouden voor de Russen en voor ons desastreus zijn.  Poetin en de Europese leiders, Macron en Scholz,, maar ook Rutte, hebben ongetwijfeld een calculator, een stukje papier, een potlood en een vlakgommetje op hun bureau liggen om de consequenties van hun militaire tromgeroffel uit te rekenen. Poetin, schrijft diplomatiek correspondent Steve Erlanger van de New York Times, heeft twee opties: ofwel hij verovert Oekraïne, of hij behoudt de handelsrelatie met Europa. Allebei is onmogelijk,  Die handelsrelatie is enorm. De belangrijkste Russische exportartikelen zijn natuurlijk olie en gas, en Europa neemt, als grootste handelspartner van Rusland, daar zoveel van af dat de economie zonder die export in elkaar zou storten

Steun onder de bevolking is de basis van het coronabeleid. Een snel groeiende meerderheid is van mening dat de pandemie is veranderd in een endemie, al is de wetenschap nog niet zo ver. Maar de protesten nemen toe, en de marge waarbinnen regeringen, wetenschappers en de gezondheidszorg manoeuvreren wordt met de snelheid van het geluid kleiner. De ontwikkelingen in Canada zijn evenzeer een teken aan de wand als de razend populaire actie van Mona Keijzer.  In Canada, waar de vaccinatiecampagne, met ruim 84 procent, goed is geslaagd, barstte totaal onverwacht de protestbom in Ottawa. Vrachtautochauffeurs, woedend over de vaccinatieplicht bij transporten naar de Verenigde Staten, trokken massaal naar de hoofdstad, blokkeerden overal het verkeer en begonnen een toeterconcert dat nooit meer leek te stoppen. Er waren meer truckers dan politieagenten, en dus kondigde de burgemeester de noodtoestandaf. Het was inmiddels niet meer een demonstratie, maar een bezetting. Dit ‘Vrijheidskonvooi,’ uitstekend georganiseerd

Met zijn 58 jaar is Viktor Orbán oud genoeg om de Hongaarse toetreding tot de NAVO, in 1999, en tot de EU, in 2004, te hebben meegemaakt, maar tijdens de Hongaarse Opstand van 1956 was hij nog niet geboren. Zijn illustere voorganger Imre Nagy, door de Russen geëxecuteerd, en verzets-kardinaal Mindszenty, die de Amerikaanse ambassade in Boedapest binnenvluchtte en daar vijftien jaar zou blijven, kent hij alleen uit de verhalen.  De Russische bezetting, het neerslaan van de opstand op 4 november 1956 door het Sovjetleger, de minstens 6.000 doden en 13.000 arrestaties – het zijn de macabere herinneringen van een Oostblokland dat zich vergeefs uit de Russische wurggreep trachtte te ontworstelen. Orbán noemt het de strijd tegen het communisme, en voor hem zijn de Sovjets van toen niet de Russen van nu. Voor veel Hongaren is dat lariekoek en moet het een gruwel zijn dat Orbán de schoothond is van Vladimir Poetin.  Feit is dat Orbán meer is dan de luis in de pels van NAVO en EU. Hij noemt de kwestie-Oekraïne een A

Nou, nou, zeg, wat een kinderachtige klaagzang uit de Kamer. Over lekken. Alsof daar iets mis mee is. Alsof die 150 Tweede Kamerleden niet over minstens zulke goede bronnen beschikken als de journalisten. Hoort de Kamer als eerste te worden geïnformeerd? Natuurlijk, maar als dat zo is, waarom verwijzen zoveel Kamerleden in hun vragen dan zo vaak naar politieke primeurs van diezelfde media?  Lekken zijn zo oud als de politiek, en ze horen er gewoon bij. Soms zit er een boze bron  achter. De Pentagon Papers, bijvoorbeeld, die ambtenaar Daniel Ellsberg in 1971 lekte, en waaruit bleek dat de Amerikaanse regering al lang wist dat de oorlog in Vietnam niet winbaar was. Of Deep Throat, de bron van het Watergate-schandaal. Of een MI6-spion, die in 2005 lekte dat premier Tony Blair al negen maanden voor de inval in Irak wist dat daar geen massavernietigingswapens waren. Of de formatie voor Balkenende II, in 2003, toen het CDA zoveel informatie lekte dat de PvdA buiten spel kwam te staan en de VVD binnen glipte.  In

Nee, er komt geen oorlog met Rusland, en het wordt tijd dat al die opgewonden standjes die over elkaar heen tuimelen met sombere voorspellingen en dreigende taal een beetje dimmen. Wat dan wel? Russische cyber-pesterijen, disinformatie-campagnes, intimidatie, misschien wat meer groene mannetjes in Oost-Oekraïne, maar meer wordt het niet. De hoofdrolspelers in deze wedstrijd armpje drukken zijn Amerika, Duitsland en Rusland. Niet Europa, hoewel het vooral om onze veiligheid gaat. Binnen de NAVO, waarvan de meeste Europese landen lid zijn, wordt met één tong gesproken, maar diezelfde Europese landen zijn het, als leden van hun andere club, de EU, niet eens. Bijvoorbeeld over mogelijke sancties. De regering-Biden heeft daar behoorlijk de smoor over in, want die verwacht dat Brussel en Washington eventueel een gezamenlijke, totale handelsboycot tegen Rusland instellen. Dat is voor hem het belangrijkste wapen uit het westerse arsenaal. Maar de EU reageert met de bekende geconditioneerde reflex: eerst maar weer ee

Met het intrekken van het visum van tennis-superster Novak Djokovic heeft de Australische regering een putdeksel opengetrokken waaruit allerhande vuiligheid naar buiten komt. Het gaat een beetje over Djokovic, maar vooral over Australië zelf. Want tegen wie geen ‘mate’ is, is het land heel wreed. Over Djokovic, die tegen vaccinatie is, mag iedereen denken wat hij wil. Hij heeft bijval, maar ook felle kritiek. Washington Post columnist Max Boot noemt hem ‘de zoveelste zanikende sport-superstar die het te hoog in zijn bol heeft.’ Dat een hoop Australiërs woedend waren dat een anti-vaxxer zomaar naar binnen mocht, terwijl zij zelf hun dierbaren uit het buitenland al twee jaar missen, is begrijpelijk. Minstens zo spannend is het onverwachte inkijkje in de binnenlandse politiek. De staat Virginia had weldegelijk ingestemd met het verlenen van een visum voor de Serviër, die weliswaar niet is gevaccineerd, maar die corona heeft gehad. Maar de immigratiedienst valt onder de federale regering van premier Morrison, e

Voor Europa blijkt de politieke boycot, die Joe Biden een maand geleden instelde tegen de Olympische Winterspelen in China, een bijzonder hete aardappel te zijn. Dat Amerika geen officiële delegatie stuurt kreeg bijval van Australië, Nieuw-Zeeland, het Verenigd Koninkrijk en Japan, maar in de EU-lidstaten zitten de regeringen naar elkaar kijken en zie je ze hopen dat deze kwestie vanzelf overwaait.  Koning Willem-Alexander speelt, heel slim, de coronakaart. Hij gaat niet omdat hij het raar vindt om erbij te zijn terwijl de fans vanwege de pandemie niet welkom zijn. De Duitse minister van buitenlandse zaken, Annalena Baerbock, sluit zich aan bij de manoeuvre van Biden – geen delegatie naar China vanwege de mensenrechten – en gaat dus niet, maar dat is een politieke schwalbe, want ministers van buitenlandse zaken gaan zelden naar Olympische Spelen. Bovendien houdt haar eigen Bondskanselier, Olaf Scholz, een slag om de arm.  Demissionair minister van Buitenlandse Zaken, Ben Knapen, stak niet onder stoelen of b

Nu Omikron het beeld van corona verandert – veel meer besmettingen, maar milder – is het extra interessant om te zien wat het draconische beleid oplevert dat de stad New York deze week invoerde. Simpel gezegd: als je ouder bent dan 5 mag je nergens meer in, tenzij je bent gevaccineerd. Dus geen toegang tot restaurants, kantines, theaters, zwembaden, sportscholen, maar ook niet tot je werk. Werkgevers zijn verplicht van al hun werknemers bij te houden of en wanneer ze zijn gevaccineerd, van kleine winkeltjes tot het grootste bedrijf. En de sancties zijn pittig: duizend dollar boete per niet gecontroleerde werknemer. Oostenrijkse toestanden, dus. Maar vaccinatieplicht is onder Amerikaans recht niet mogelijk, dus wie niet wil, hoeft nog steeds niet. Alleen komt hij simpelweg nergens meer binnen. Dat burgemeester De Blasio met zijn decreet waarschijnlijk hele series wetten, en ongetwijfeld ook grondrechten, schendt, lijdt geen twijfel. De Texaanse gouverneur Abbott draait het om door zich te verzetten tegen vac

Hopelijk komt er zo snel mogelijk een parlementaire enquête over de coronacrisis, en hopelijk blijkt dan waarom Nederland op minstens twee essentiële momenten heeft geblunderd. Eerst met het stilleggen van het net gestarte vaccinatieprogramma, vanwege bijeffecten bij één derde persoon, dat honderden extra besmettingen, 60 IC-opnamen en 20 doden tot gevolg had. En nu de booster-blunder van de afgelopen maanden, die een hele samenleving straft die zich best goed aan de regels houdt. Inmiddels geeft Hugo de Jonge toe dat Nederland zowat hekkensluiter is in het booster-tempo. Maar, zo klinkt het verontschuldigend, onze buren hebben vergelijkbare omikron-problemen. Oh ja? Denemarken, door De Jonge als voorbeeld genoemd, sluit de kunstsector, maar verder gaat het leven min of meer gewoon door. Een verdere blik op Europa: Frankrijk boostert zich helemaal suf, en zonder vaccinaties plus booster ben je persona non grata, net als Italië en Duitsland, die vastberaden tot een 2G-beleid zijn overgegaan. In Oostenrijk b

Vitriool is niet alleen buiten, maar ook in de politiek in korte tijd gemeengoed geworden. In 1996 oordeelde de Nederlandse rechter nog dat een oproep van de politicus Janmaat om ‘de multiculturele samenleving af te schaffen,’ strafbaar was. Nu scheldt het nieuwe rechtse Franse politieke wonderkind Eric Zemmour jonge migranten uit voor ‘dieven,  moordenaars en verkrachters.’ In het Amerikaanse Congres noemt een Republikeinse vrouw een collega ‘terrorist.’  Ook in 1996 vonden heel wat Nederlanders het Janmaat-vonnisbekrompen, en ook toen klonk alom de mening dat in een democratie de vrijheid van meningsuiting vrijwel onbeperkt is. Janmaat werd gazien als gezien, maar verlaagde zich niet tot ordinaire scheldkanonnades. De rel tussen een aantal Republikeinse vrouwen is andere koek. De Republikeinse Lauren Boebert noemde haar Democratische collega Ilhan Omar, links en moslim, een ‘terrorist.’ Dat vond de Republikeinse Nancy Mace te ver gaan, en dat leidde weer tot een uitval van Marjorie Taylor Greene, die Mace

China is nijdig op Joe Biden vanwege zijn ‘politieke boycot’ tegen de Olympische Winterspelen. Dus geen officiële Amerikaanse delegatie, waarover de Chinese ambassade in Washington trouwens ook iets grappigs zegt: En is ‘nog helemaal niemand uitgenodigd,’ en ‘het interesseert trouwens niemand of die mensen komen of niet.’ Los van het feit dat ‘politieke boycot’ een taalkundige primeur is (ga maar een Googelen), is het een raar besluit van Biden. In de eerste plaats is het een verkeerd signaal aan de sporters en TV-kijkende fans, die in een officiële delegatie hun nationale trots vertegenwoordigd zien. Een koning, prinses, presidentsvrouw of minister op de tribune – het zijn symbolen die bij Olympiades horen. In de tweede plaats omdat bondgenoten in verlegenheid raken. Japan en Zuid-Korea, bijvoorbeeld, kronkelen zich in diplomatieke bochten, want die willen gewoon een delegatie sturen. En wat moet Nederland nou? Ook geen delegatie sturen is niet wat Den Haag wil, al is het alleen al om de onvermijdelijke Chi

In 2010 legden Israël en Amerika het Iraanse nucleaire programma stil met het Stuxnet-virus, dat het besturingssysteem liet smelten. Dat was een militaire operatie. Inmiddels hebben beide zijden begrepen dat cyberaanvallen op burgerdoelen simpeler en doeltreffender zijn: ze zijn veel makkelijker uitvoerbaar, ze zijn goedkoop, en ze brengen veel meer schade toe, zonder dat er ook maar één dode valt.Waterzuiveringsbedrijven In april 2020 viel een deel van de Israëlische waterzuiveringsbedrijven stil, naar al spoedig werd erkend als gevolg van een Iraanse cyberaanval. In mei volgde een Israëlische aanval op de belangrijkste Iraanse haven. De Israëliërs lieten de beveiligingsinstallaties ongemoeid, maar richtten zich op de laad- en losapparatuur, met enorme chaos tot gevolg. Iraanse hackers met de toepasselijke naam Black Shadow legden de hand op alle informatie van een Israëlische ziekteverzekeraar, en verkochten duizenden persoonlijke gegevens op het dark web. Het opmerkelijke is niet alleen de verplaatsing v

Biden, die zaterdag 79 wordt, had een darmonderzoek ondergaan, wat een uur en 25 minuten duurde, en had de macht overgedragen aan Harris. Routine op die leeftijd, maar ja. Biden heeft volgens zijn arts een paar kwaaltjes: een middenrifbreuk waardoor zijn maag een beetje wordt afgekneld, met maagzuur en dat bekende hoestje tot gevolg. En slijtage van rug en voeten, waardoor hij wat moeilijk beweegt. Over het neurologische deel van het onderzoek ontbreken details, maar, zegt de dokter, Biden is kerngezond. Fox News had al meteen een professor aan tafel die twijfel zaaide, want de scans zijn niet gepubliceerd. Volgens een peiling van Politico denkt maar 40 procent dat Bidens gezondheid in orde is, en maar 46 procent acht hem geestelijk in staat het land te leiden. Kortom: het verhaal wordt meteen de opening van het nieuws, terwijl niemand het kan controleren. De gezondheid van het staatshoofd of regeringsleider is vrijwel nergens in de wereld publiek domein. Ja, je leest wel eens dat Kim Jong-un van Noord-Ko

Santorum, die fel campagne voerde tegen euthanasie, gebruikte voor zijn krankzinnige redenering, rapporten en dubieuze bronnen. Maar als je kijkt naar recente analyses van wat zich momenteel in Nederland afspeelt, had hij niet in alles ongelijk. In de eerste plaats houdt corona ons de spiegel voor over het destijds zo trots gepresenteerde middel van de marktwerking in de zorg. Dat leidde tot wangedrochten, zoals het kapitaliseren van een mensenleven. Dat mocht 80.000 euro per jaar kosten. Je krijgt dus berekeningen over de kosten van behandelingen van bejaarden, en voor tachtigers met een stevig kwaaltje krijgt die rare Santorum wel een beetje gelijk. Pilletje wordt erg duur, IC is zinloos dus op naar de hospice. Budgetteren leidt tot bezuinigen, en in de zorg is dat grootschalig gebeurd. De Volkskrant fileerde het probleem van het tekort op de arbeidsmarkt. Zolang er geen bijzondere omstandigheden zijn, is er qua materieel en personeel eigenlijk niet zoveel aan de hand. Maar het systeem is duidelijk niet b

Nog even de feiten. Terwijl in een aantal landen al volop werd ingezet op een derde prik, kwam de Gezondheidsraad, op 14 september, in al zijn wijsheid, met het advies zon derde prik alleen te geven aan mensen met een afweerstoornis. Anderen? Niet zinvol. Nog geen twee maanden later herziet de Gezondheidsraad, in al zijn wijsheid, zijn advies: zwakkeren en iedereen boven de 60 krijgt een booster, beginnend in december vanaf de oudste groepen . Voor jongeren: niet zinvol. Zorgbestuurders trekken in Nieuwsuur aan de bel: die derde prik moet er komen, en wel onmiddellijk. Het hoofd van de IC-afdeling van het Amsterdam-AMC noemt het wachten op de boosterprik tegenover AT5 onbegrijpelijk. Wij zijn geen virologen of epidemiologen, maar die jongens, meisjes en transgenders van de Gezondheidsraad hebben die vast in huis, of kunnen zo snugger zijn om even buiten de grenzen te kijken. In Amerika, Italië, Denemarken, Duitsland en Israël zijn ze al een eind op weg. Israël is het interessantste voorbeeld. Dat land begon

De boodschap moest het streven onderstrepen om de trein te verkiezen boven een vliegreis. Als je daarin duikt, loopt het faliekant mis. Zelfs de redenering dat het met nabije bestemmingen de moeite waard is, wordt door de werkelijkheid gelogenstraft, vooral als je qua data niet flexibel bent. Dat geldt voor zo ongeveer alle ouders met schoolgaande kinderen en voor alle zakelijke reizigers. Die vallen zelden in de speciale aanbiedingen of stunttarieven. Een paar vergelijkingen. Half november naar Parijs: met de trein 240 euro, reistijd 3 of 4 uur, met het vliegtuig 170 euro, reistijd een uur. Retourtje Berlijn: 106 euro, reistijd 6 uur, vliegtuig 92 euro, reistijd 1 uur en 20 minuten. En ja, je moet heen en weer naar vliegvelden, maar dat moet je met treinstations ook. En inchecken is tegenwoordig online in een minuutje gebeurd. Is dit een pleidooi voor het nemen van korte vluchten? Absoluut niet. Maar om de reiziger voortdurend schuldgevoel op te dringen omdat hij kiest voor een snel en betaalbaar transport

Waarom Nederland het record minste-ICs houdt is vanwege iets dat we zinloos medisch handelen noemen. Te oud, ziek en krakkemikkig betekent verboden toegang tot de IC en verbanning naar een sterfhuis. Daar ontstond vorig jaar enorm gekrakeel over, en terecht. In Italië noemen ze het verwerpelijke leeftijdsdiscriminatie, want daar vechten ze net zo hard voor een honderdjarige als voor een dertiger. Net als in Duitsland, dat 28.000 ICs heeft, waarvan 25.000 met beademing. Nederland heeft er 1.350. En de Nederlandse Zorgautoriteit blokkeert de toegezegde uitbreiding tot 1.700. Nederland heeft trouwens ook het minste aantal ziekenhuizen. In vijftig jaar klom de bevolking van 11 naar 17 miljoen, en werd het aantal ziekenhuisbedden gehalveerd. Allemaal oud nieuws, van maart vorig jaar en eerder. En nu klinkt die andere gruwelijke uitdrukking waarop Nederland het Europese monopolie heeft, opnieuw: code zwart. Dat betekent niet dat de dood als een uitslaande brand om zich heen slaat, maar dat de IC-capaciteit vol raa