Marianne Zwagerman | Bnr

Zo haalde de CEO van Talpa, Peter de Mönnink, vorige week de tomatensoep uit de kast om zijn visie te verwoorden. De presentaties van De Mönnink zijn altijd rijk gevuld met kreten als differentiator en monetization. In de keuken maakt hij zich er blijkbaar makkelijker vanaf. Zijn tomatensoep bestaat uit water, tomaten en een gehakbal. Soms is tv de gehaktbal, soms is het Facebook en soms is het radio. Maar de kijker consumeert altijd het geheel, doceerde hij vorige week op een congres over de toekomst van tv. Hij deelde een gezellige zitbank op het podium met de directeuren van RTL, de NOS en Fox om een uurtje te keuvelen over hoe nu verder sinds Netflix en YouTube. Dat zijn soepje misschien wat te waterig en smakeloos is zag hij zelf ook wel in, want hij liet zich ontvallen dat al dat gelul overwinnen van jonge kijkers alleen maar mogelijk is als de Nederlandse tv-bedrijven eindelijk eens goed gaan samenwerken. Ze probeerden dat halfhartig met NLZiet, maar over die mislukte tegenhanger van Netflix was de

Die tijd gebruikte hij blijkbaar niet om te praten met mensen op het MediaPark want daar wordt hij spottend Martijn de Ambtenaar genoemd; de onzichtbare bestuurder die zaken vertraagt omdat hij overal langdurig over na moet denken en die niet opstond toen het enige andere lid van de RvB, Shula Rijxman, door ziekte op halve kracht werkte. Net toen de NPO in een politieke storm belandde met dreigende bezuinigingen die voor grote onrust bij de omroepmedewerkers zorgden. Maar goed, na een jaar dompelen en denken is die visie nu klaar dus waren er zomaar twee interviews met de mediaschuwe omroepman. In een radio-interview leerden we vooral dat Martijn geen kranten leest want twee kleine kinderen en dat Heel Holland Bakt zijn favoriete programma is. Eerlijk zijn is altijd te prijzen maar of dat een handig antwoord was nu de NPO bezuinigt op journalistieke programmas terwijl de politiek minder amusement op de zenders wil, is zeer de vraag. Zijn visie op een toekomstbestendige NPO lijkt beperkt tot de ontwikkeling

Sigrid Kaag, onze hulp-minister van Buitenlandse zaken, sprak deze wijze woorden zondag uit tijdens een lezing in de Rode Hoed. Ze had geen betere tekst kunnen kiezen om te beschrijven wat er twee dagen eerder een paar honderd kilometer verderop gebeurde. Een journalist werd door beveiligers onder dwang verwijderd van een persconferentie van Merkel en Erdogan. In Berlijn. Zijn misdaad: hij droeg een T-shirt met daarop een oproep voor persvrijheid in Turkije. Erdogan sluit journalisten op in gevangenissen als hij het niet eens is met hun berichtgeving. Daar spreken wij schande van in het 'vrije Westen'. Maar niemand grijpt in als een man die opstaat voor de vrijheid van zijn collegas in Turkije hardhandig de zaal uit wordt gelazerd. Stilte. Het zwijgen voor het gemak. De stilte van wel weten wat er speelt, maar er niets aan doen. Merkel zweeg. Alle andere journalisten in de zaal zwegen. Er was maar een iemand niet stil: Erdogan. Die lachte triomfantelijk. Maar deze stilte bedoelde Kaag niet. Ze haalde het k

Dat wij, Nederlandse belastingbetalers, al gedwongen een miljard euro per jaar betalen voor fatsoenlijke radio- en tv-zenders. Zenders die zo fatsoenlijk zijn dat ze nooit uit zouden pakken met -ik noem maar wat- de buitenechtelijke affaires of op schimmige wijze verkregen appartementjes van Alexander Pechtold. Zenders die dankzij de fatsoenlijke Alexander Pechtold vorige week weer een cadeautje van veertig miljoen euro kregen. Van ons belastinggeld. Zonder sites als GeenStijl en journalistieke onthullingsmedia als Story blijven dat soort zaken buiten het zicht van de Nederlandse stemmer. En nu is TMG ook fatsoenlijk geworden. Dat wil zeggen: Oud-Hollandsch Fatsoenlijk. Want van GeenStijl willen ze af nu na een succesvolle boycot-oproep door fatsoenlijke dramvrouwen de adverteerders zijn weggejaagd. Het videozusje Dumpert houden ze wel want daar wordt nog altijd geld verdiend. Met videos die vele malen ranziger zijn dan alles wat ooit op GeenStijl verscheen. Met videos die ook nog eens bij elkaar gejat zi

Hij volgt daarmee het voorbeeld van de rijkste mens op aarde, Amazon oprichter Jeff Bezos, die in 2013 The Washington Post kocht. Onze eigen miljardair John de Mol werd dit jaar eigenaar van nieuwsproducent ANP. Het woord mecenas valt nogal eens als er naar verklaringen wordt gezocht, maar ik kan u verzekeren dat dit soort mannen andere drijfveren hebben. Oh, ik geloof best dat ze soms eens wat goeds zouden willen doen voor de mensheid, maar selfmade rijke mannen willen eerst en vooral twee dingen: nog rijker worden en winnen. Rijker worden kan heel goed met nieuws, al zou je daar bijna aan gaan twijfelen afgemeten aan de voortdurende klaagzang in de media over media. Christian van Thillo, de Belg die onder de radar van de ACM vrijwel alle grote Nederlandse kranten kocht, maakte een enorme sprong in de ranglijst van rijkste Belgen dankzij diezelfde kranten. In 2017 was hij al een flink eindje op weg naar zijn tweede miljard. En hij boekte vorig jaar de hoogste omzet ooit waarbij de Ebitda met 13% steeg na

Ik las dat zaterdag in een Nederlandse krant, een kwaliteitscourant zelfs, opgetekend uit de mond van een gelauwerde Britse historicus. Ik las het een keer, twee keer, drie keer, maar het stond er echt. Ik keek een beetje schichtig om me heen, net zoals ik vroeger deed bij de columns van Pim Fortuyn in Elsevier. Want we leven in een van de meest vrije landen ter wereld maar gedragen ons alsof we existeren in het 1984 van Harry Jekkers: waar je bang en voorzichtig met je mening moet omgaan. Waar een nieuw Kamerlid door het stof moet voor flauwe grapjes die hij tien jaar geleden, als negentienjarige jongen, twitterde. Omdat hij gefileerd werd in de media. Waar een VVD-minister die over de multi-etnische samenleving zegt wat de achterban van de drie grootste partijen in Nederland ook vindt zijn woorden terugneemt, met excuses. Omdat hij werd gefileerd in de media. Waar we als aasgieren wachten op het aftreden van de D66-voorman omdat hij precies deed waar zijn partij voor staat: vrije seks gevolgd door abort

Lang voordat ik wist dat ik zelf ooit een American Quarter Horse inclusief cowboyzadel zou bezitten, was ik verslingerd aan countrymuziek. Ik woonde alleen in het verkeerde land als het gaat om plattelandsmuziek, maar toen ging de hemel open en brachten YouTube en Spotify de nieuwste countrynummers naar mijn speakers. Toch was zelfs daarna country nog een veilig hoekje waarin je ongestoord kon ronddolen zonder iemand lastig te vallen met je slechte muzieksmaak. Want van countrymuziek houden is niet iets wat je adverteert. Ik schrok dan ook toen ik gisteren op de voorpagina van de Volkskrant las dat country in Nederland een revival beleeft. Country schijnt weer hot te zijn. Volgens de Volkskrant omdat we in deze snelle mediatijden ook wat minder oppervlakkige verhalen nodig hebben. Iemand zei eens tegen me: ieder countrylied vertelt een roman van drie minuten. En wat is er nou mooier dan een goed verhaal? Mogelijk is dat verklaring, in lijn met de opkomende populariteit van de podcast, waarin ook ruimte is v

Iconisch zijn de fotos waar hij langs de bordjes met verboden te zwemmen borstcrawlt. In zijn eentje, want voor de gewone stervelingen was het water veel te gevaarlijk. Er was vogelpoep ingeregend dus je zou er buikpijn van kunnen krijgen! Risicos die we niet meer tolereren in dit aangeharkte land. We hebben onszelf laten gijzelen door risicomijders, voorschriften en procedures. We zijn gaan geloven in maakbaarheid omdat we het onvoorspelbare niet meer aankunnen. Zodat Maarten onder tijdsdruk moest zwemmen want de NOS had gisteravond tussen zeven en acht een live-uitzending gepland van de finish. Het feest is in ons overgeorganiseerde land natuurlijk niet wanneer de uitgeputte sporter zo ver is, nee, het moet netjes gepland worden en in de schemas passen. Maarten is daarom niet alleen een held, maar vooral een voorbeeld. Bij dit soort extreme duursporten kom je per definitie in gebieden waar je nooit was. Dat is eng, maar ook interessant, zei hij vorige week in NRC. Hij zwom nog nooit tweehonderd kilomete

Toen je nog Unix-codes moest intypen om iets op je scherm te krijgen. Er was nog geen Facebook dat vroeg wat je aan het doen was. Geen Twitter dat vroeg wat je bezighield. Internet was nog niet de dorre bruine prairie die Google, Facebook en Amazon ervan gemaakt hebben. Want het internet is stuk, zegt Stikker. Of nee, ze zei het eigenlijk nog veel duidelijker zondag. Het internet was nooit bedoeld om er zo veel mensen en diensten op te huisvesten. De digitale stad van Stikker had nooit de wereldstad moeten worden die het nu is. Als de uitvinders van het internet hadden geweten wat we nu weten hadden zou het encrypted by design zijn geweest, dat weet Stikker zeker. Het had niet op deze manier ontworpen hoeven worden. Het is een misverstand dat internet synoniem zou moeten zijn voor opgeven van je privacy. Dat heeft namelijk niks te maken met techniek, maar alles met geldstromen en macht. Stikker zou na vijfentwintig jaar kunnen doemdenken over het internet van de toekomst, maar ze kiest ervoor optimistisch

Maar in een paar weken kan er een hoop veranderen. Zuckerberg kreeg een lawine van kritiek over zich uitgestort na zijn uitspraak dat zelfs holocaust-ontkenners welkom bleven. Niet veel later was de dramatisch verlopen presentatie van de kwartaalcijfers van Facebook. Dramatisch ja, want ze moesten een groei rapporteren van de nettowinst met 31 procent en de omzet met 42 procent. Met dat soort cijfers zou Elon Musk de maan kunnen kopen, maar sinds Facebook geen love brand meer is, straffen beleggers genadeloos bij tegenvallende groei. Er verdampte in een dag 120 miljard dollar aan beurswaarde, het grootste verlies ooit voor een Amerikaans bedrijf. Mark verloor zelf 17 miljard en daalde naar de zesde plek van rijkste mensen op aarde. Zie in dat soort omstandigheden je pril ontsproten principes maar eens overeind te houden. Zeker toen het treintje van fatsoen door de techwereld begon te rijden. Spotify startte de locomotief vorige week.Ze gooiden de podcasts van Alex Jones, de man achter het gewraakte mediapla

Wat de uitgever noopte tot een nogal grotesk weerwoord. De krantenbaas houdt Trump verantwoordelijk voor de dood van journalisten in landen met dubieuze regimes. Nou geloof ik zeker dat Trump ook buiten Amerika veel voor elkaar krijgt, maar ik waag te betwijfelen of Erdogan, Assad en Poetin zijn dagelijkse portie mediabashen nodig hebben als inspiratiebron om journalisten vast te zetten, te laten martelen en vermoorden. Dat neemt niet weg dat het akelig is om Trump steeds maar weer tekeer te horen gaan tegen en over journalisten. Veel journalisten zijn hardwerkende mensen die meestal voor veel te weinig geld proberen de losse eindjes te vinden in een grote kluwen voorlichtersbullshit en doofpotdrap. Op zoek naar Grote Misstanden, want ik geloof echt wel dat ze ooit met die drijfveer journalist werden. Alleen pakt het in de praktijk vaak anders uit. Journalisten controleren niet alles, vinden de amusementswaarde soms belangrijker dan of het verhaal wel klopt, zei de vermaarde fakenewsdoorprikker Alexander Ple

Hij molesteerde met Facebook het businessmodel van de journalistiek, faciliteerde jihadisme, mensenhandel en ander smerigs. En kwam er jarenlang mee weg. Ook in het Congres en een paar weken daarna in het Europees Parlement, waar onze volksvertegenwoordigers als fanboys en -girls met The Zuck op de foto wilden. Mijn hoop was gevestigd op Kara Swischer, de gevreesde tech-journalist die Zuckerberg op een congres al eens zo het vuur aan de schenen legde, dat hij zwetend van ellende op het podium uit zijn hoodie kroop. Swischer zaagde Zuckerberg vorige week door in haar podcast Recode/Decode en dat werd een geweldig gesprek. Ik luisterde tweeëntachtig minuten geboeid. De 26-jarige zwetende hakkelaar die Swischer destijds tegenover zich had is nu een ervaren ondernemer die gedecideerd uitlegt hoe hij zijn innovatie georganiseerd heeft. In de beginjaren van Facebook was zijn motto move fast and break things, passend bij de incrementele ontwikkeling van technologie. Maar nu zijn bedrijf zon grote maatschappelijke

Maar YouTube is al lang geen dorp meer. Het groeide uit tot een enorme stad die, zo zegt de CCO ook, niet zonder wetten, regels en een goede politiemacht kan. In onze normale wereld maakt de overheid de wetten en stuurt de politiemacht aan, ingebed in een democratisch stelsel dat met al zijn mankementen toch een soort garantie op eerlijkheid en transparantie biedt. Maar in de digitale wereld vinden we het normaal dat bedrijven die taak op zich nemen. YouTube neemt nu 10.000 extra mensen aan om de videos te controleren. Dat is bij lange na niet genoeg om alles wat wordt geüpload te bekijken. Het bedrijf vertrouwt verder op flaggers die foute videos markeren. Een soort digitale burgerwacht, in de wereldstad YouTube. Een wereldstad waar een Amerikaans bedrijf de wetten maakt. Waar het belang van de gebruikers ondergeschikt is aan het bedrijfsbelang. En waar het bedrijf ons met cybernetische feedback loops ongemerkt continue beïnvloedt. Een stad waarin je eigenlijk niet moet willen wonen, al brengen we er een st

'Er wordt nog maar weinig uitgezocht en gecheckt, ook bij kwaliteitsmedia', zegt journalist Nick Davies in Knack. Davies was onderzoeksjournalist voor The Guardian en schreef tien jaar geleden het boek Flat Earth News waarin hij de huidige staat van de media voorspelde. De persklare brij die spindokters aanleveren is voor journalisten moeilijk te weerstaan, nu ze met steeds minder mensen steeds meer stukjes per dag moeten produceren. Davies ergerde zich bijvoorbeeld aan de verslaggeving over de gifaanval op de Russische dubbelspion Skripal. Geen enkele redactie deed onderzoek en trok de officiële verklaring dat Poetin de opdrachtgever was in twijfel. We hebben niets geleerd van de oorlog in Irak, waar we ingerommeld werden door politici die logen over het bestaan van massavernietigingswapens. Duizenden journalisten schreven de leugens braaf op en kwamen daarmee weg. Alleen de paar criticasters, die het achteraf bezien dus bij het rechte eind hadden, werden weggehoond en uitgekotst. Het zelfreinigende en -c

De NPO heeft namelijk geconstateerd dat religie een minder grote rol speelt in Nederland, dus kan er wel wat minder geld naar levensbeschouwelijke programmas. Een beetje malle constatering want als ik in mijn stad een straatje te ver fiets, waan ik mij in Iran en ben ik de enige vrouw die niet van top tot teen bedekt is. Niet omdat ik een andere kledingsmaak heb, maar vanwege religie. Alleen mag de NTR van Paul Römer de tv-programmas voor dat type sprookje maken; die zit nog wel even gebakken. Het geloof van de EO is minder hip, dus gaat de geldkraan dicht voor uitzendingen van De Grote Bijbelquiz en Nederland Zingt. Knevel heeft gelijk dat het plan van Römer muffig is, maar dat ruik ik vooral omdat ik al sinds 2011 leur met een vergelijkbare nieuwe opzet voor publiek gefinancierde tv. Heel simpel: hef al die omroepen op, dat scheelt vele tientallen miljoenen euros overhead, laat de NPO als een soort ProRail alleen de logistiek regelen en zorg dat mediamakers publiek geld krijgen met een goed businessplan da

Begrijp me goed, ik keek graag naar Brandpunt. Dat interview door Liesbeth Staats met Jean-Marie le Pen bijvoorbeeld, in zijn eigen werkkamer nabij Parijs, voor de verkiezingen in Frankrijk vorig jaar. Of laatst nog die uitstekende reportage over vakmanschap, met een uitleg waarom Nederland weer van het ambacht moet leren houden. Precies de programmas waarvoor we een publieke omroep hebben, zou je denken. En daarom ben ik zo blij met de mededeling dat Brandpunt stopt. Zeker nadat het vorige kabinet besloot dat de NPO zich meer op maatschappelijke taken moet richten ten koste van amusement. Meer journalistiek dus, meer reportages en documentaires en minder Ranking the Stars. Hilversum moet versneld keuzes maken nu de advertentie-inkomsten bij de STER teruglopen, zoals dat bij commerciële mediabedrijven ook al lang het geval is. Minister Slob vroeg om een plan van aanpak. De NPO stuurde een documentje waarboven wel plan van aanpak stond, maar het is een onheilspellende opsomming van mogelijke gevolgen, variëre

Deze totaal wereldvreemde vrouw heeft een businessmodel gebouwd op het brooddood maken van mensen met een andere mening. Als vrouwen iets te klagen hebben staat Sunny vooraan, dus ontbrak zij niet in de lange rij ondertekenaars van de open brief aan de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek. Het CPNB ligt onder vuur van de boze vrouwen omdat ze het malle plan hebben gelanceerd het boekenweekgeschenk dit jaar te laten schrijven door een man. Een mal plan ja, want vorig jaar was het ook al een man. En bijna alle jaren daarvoor ook. De afgelopen tien jaar kreeg maar een keer een vrouw de opdracht het geschenk te schrijven. Daar vind ik, als schrijver, ook iets van. Maar de boekenpromotieclub koos dit jaar het thema De moeder, de vrouw. En dat lijkt me nou bij uitstek een onderwerp om eens door een man af te laten kluiven, in 2018. Het jaar waarin de Tweede Kamer het hoofd nog steeds moet breken over het feit dat een heel groot deel van de vrouwen in Nederland niet economisch zelfstandig is. Wa

Een aperte leugen, waarvoor de gemeente op de vingers werd getikt door de Reclame Code Commissie. Wat ze er niet van weerhoudt de bewering te blijven doen. 85 procent van het papier dat voor kranten en reclamedrukwerk wordt gebruikt, wordt in ons aangeharkte rubberentegelparadijs keurig ingezameld en gerecycled. Zelfs het nieuwe papier komt al jaren van een dode boom waarvoor een nieuwe wordt terug geplant. Er is dus geen enkele reden voor het demoniseren van drukwerk. Mensen die desalniettemin aan de buitenwereld willen laten weten dat ze heel erg deugen en nooit de verantwoordelijkheid zouden willen nemen voor bomenmoord, kunnen dat al jaren van de voordeur schreeuwen door het plakken van een NEE/NEE of NEE/JA-sticker. Opperdeugmensen nemen de variant van Loesje waar op staat geen reclame s.v.p. wij hebben alles al. Zij zorgen niet alleen goed voor de bomen, nee, zij redden de héle wereld want zij doen niet mee aan de ratrace van het consumptisme. Zij dragen hun zelfgebreide geitenwollen sokken nog een ex

Nu lijkt Mediapark-verslaggever Rob Goossens in zijn eentje op het slagveld te staan tegenover een publieke omroep die steeds verder van het padje raakt en wegduikende politici die niet na willen denken over de consequenties van de aardverschuivingen in de mediawereld. Ik kan me voorstellen dat u denkt in Groningen storten huizen in, we gaan straks allemaal failliet aan warmtepompen en andere klimaat hysterische maatregelen; we hebben wel iets anders aan ons hoofd dan de publieke omroep. Dat is niet onwaar, maar zoals Goossens al in De Telegraaf schreef: zelfs in het zuinigste scenario gaat er komend jaar 740 miljoen euro uit Den Haag naar de NPO, meer dan wat de luchtmacht en de marine krijgen. Het gaat dus wel degelijk ergens over, nog los van de niet in geld uit te drukken waarde van de onafhankelijke informatievoorziening voor de werking van onze democratie. Informatievoorziening die vrij toegankelijk moet zijn voor elke burger die via de blauwe envelop meebetaalt aan die driekwart miljard euro. Daar d

Het Centraal Bureau voor de Statistiek publiceerde dat jaarlijkse overzicht gisteren voor de zesde keer. Het werd een goednieuwsshow. Nederland blijkt helemaal niet te zijn overgenomen door een bende moppersmurfen, nee we vertrouwen elkaar, de politie, rechters, het leger, ja zelfs de politiek! Het vertrouwen in de EU nam toe, banken en grote bedrijven scoorden weer beter dan voorheen. We vertrouwen alles, iedereen en zijn moeder behalve de pers. Alleen kerken scoren nog slechter maar dat is logisch. Kerken zijn per definitie onbetrouwbaar. Kerken zijn opgericht om verzinsels te verspreiden alsof het de waarheid is, waar we van journalisten toch andere verwachtingen mogen hebben. Socioloog Tanja Traag van het CBS zei in de Volkskrant dat het onderzoek aantoont dat de grote meerderheid van de bevolking heel anders in het leven staat dan je zou vermoeden als je sociale media ziet als een graadmeter voor de stand van het land. En daar zit misschien wel een verklaring of in elk geval een mogelijke oplossing.