Marianne Zwagerman | Bnr

De moordenaar in Utrecht zond niet live uit maar Twitter werd gisteren overspoeld met fotos en filmpjes van de klopjacht door de politie op de dader, door nieuwsconsumenten en professionele journalisten. Het verhevigt de discussie over de rol en verantwoordelijkheid van media- en techbedrijven bij extremisme en terreur. Niet alleen tijdens de aanslagen, maar ook op weg er naartoe. BNR-hoofdredacteur Sjors Fröhlich ging erover in discussie met Paul Jansen van de Telegraaf. Mensen die hier in Nederland op allerlei flanken bezig zijn moeten om hun verantwoordelijkheid denken stelde hij. Hij ziet Telegraaf-verslaggever Wierd Duk op de ene en de mannen van DENK op de andere flank. Mensen die af en toe verschrikkelijk kwetsen om te kwetsen. Nou geloof ik niet dat mensen radicaliseren door dingen die ze in de krant lezen. Misschien zelfs niet eens door de ophitsende filmpjes die DENK de wereld insmijt. Ze kunnen hooguit een zaadje planten dat in een ziek hoofd uitgroeit tot een etterend haatgezwel. DENK zou j

Juist bij een programma waar studenten een belangrijke rol in spelen! Wat voor voorbeeld geef je dan aan jonge mensen? Dat geleuter over dat zogenaamde unieke talent dat Matthijs steeds wordt toegedicht kan ik ook niet meer horen. Hetzelfde unieke talent dat Twan Huys ook zou bezitten...Zaterdag keek ik met tranen in mijn ogen naar het gesprek dat Gijs Rademakers van EenVandaag had met Syrische vluchtelingen die uitlegden waarom ze niet terug naar huis kunnen. Er loopt in Nederland, zelfs in Hilversum, zoveel meer interviewtalent rond dan er op de achterkant van het visitekaartje van NPO tv-baas Frans Klein passen. Waarom komt hij dan weer bij Matthijs uit als er een vacature is? De Telegraaf gaf het antwoord. Matthijs moet, na jaren rekken en tegenstribbelen dit jaar toch echt aan de Balkenendenorm gaan voldoen en dus vier ton van zijn jaarsalaris inleveren. Wat zou u doen, als u door vriend en vijand wordt gezien als een van de besten in uw vak? Als elke concurrent u wil hebben. Zou u twee derde van uw

Blok ontkende, in tegenstelling tot de onthullingen in Trouw, dat het Nederlandse geld was gebruikt voor oorlogsvoering en gaf onder druk van het journalistieke graafwerk ook nog eens per ongeluk allerlei staatsgeheimen prijs. Precies het soort journalistiek waarvoor je een krant leest en bereid bent een paar honderd euro per jaar te betalen. Maar daar zit nu net de pijn van de hoofdredacteur. Want Dahhan klaarde deze journalistieke monsterklus, waar de krant maanden in investeerde, samen met Nieuwsuur-redacteur Milena Holdert. Bij Argos vertelden ze laatst hoe ze het onderzoek naar de zogenaamde gematigde Syrische strijders uitvoerden; een dwingende terugluistertip voor iedereen die geïnteresseerd is in journalistiek handwerk. Hun werk leidde tot stukken in de krant maar ook tot uitzendingen van Nieuwsuur. Het met belastinggeld gefinancierde nieuwsprogramma zette het eindresultaat inclusief videobeelden en fotos voor iedereen gratis toegankelijk op de site van de NOS. Waar je bij Trouw alleen de geschrev

In het land met een verfrissend politiek incorrecte President slaan de tv-makers helemaal door de andere kant op. De beoogde presentator bleek jaren geleden te hebben getwitterd dat hij het poppenhuis van zijn dochter op het hoofd van zijn zoon stuk zou slaan als hij ermee zou spelen. Dergelijk homofoob gedrag kan natuurlijk niet getolereerd worden! Dus bleef de plek op het podium leeg want de morele lat is zo hoog gelegd dat niemand er meer overheen kan springen. Zelfs Donald Duck niet. Er komt binnenkort een LHBT-stel in zijn blad want het is kwetsend voor kinderen die twee vaders of twee moeders hebben dat zij zich niet in de strip herkennen. Nou had ik vroeger ook geen oom die elke dag een duik nam in zijn geldzwembad en geen neefjes die bij een andere oom woonden die altijd zonder broek rondliep. Toch geloof ik niet dat mijn kinderziel er ernstige schrammen door opliep. Maar dat ligt tegenwoordig natuurlijk allemaal gevoeliger. Vasthouden aan die ouderwetse strikte scheidingen tussen genders kan écht

Ze was achter in de dertig toen ze het blad lanceerde en leefde zelf volop het leven van de groep vrouwen die ze nog altijd als haar doelgroep ziet: druk met werken en het runnen van een gezin. Maar de kinderen van Linda zijn het huis uit en een paar jaar geleden maakte ze zelfs al een themanummer over de overgang. Weliswaar afgedwongen door boze vrouwen, nadat Linda bij Pauw en Witteman had verklaard het helemaal geen sexy, leuk onderwerp te vinden. In datzelfde programma zei ze de twintigers en dertigers niet te willen wegjagen. Een strijd die met het huidige format, waarin Linda zelf het uithangbord is, elk jaar lastiger zal worden. Dat ziet Linda zelf ook in, want een van de doelen onder Talpavlag is dat het merk LINDA. doorgroeit en minder afhankelijk wordt van de persoon Linda de Mol. Dat is voor Sanoma, ook nog altijd eigenaar van Libelle en Margriet, best een mooi moment om afscheid te nemen. Het is zeker niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste titel die het Finse mediabedrijf verkoop

Netflix is de kampioen van de filterbubbels en de met belastinggeld gefinancierde programmas moeten digitaal juist zo aan de man gebracht worden dat ze mensen aan het denken zetten en uitdagen om ook de andere kant van het verhaal eens tot zich te nemen. Dat zal met nieuws en achtergronden overigens nog niet meevallen want daar blijft NPO nog altijd hopeloos eenzijdig. Ik viel laatst bijna uit mijn autostoel toen ik in Met het Oog op Morgen zowaar minutenlang een positieve beschouwing hoorde over het beleid van President Trump. Ik durf nu al te voorspellen dat het bij enkele minuten zal blijven in het hele jaar 2019. Maar van Dam houdt in zijn publicitaire roadshow over NPO Start vast aan de riedel dat de NPO voor zeventien miljoen Nederlanders programmas aanbiedt. Je zou willen dat het waar was, want je kunt Nederlandse media niet hard genoeg steunen in de strijd tegen Netflix. Van Dam haalt in een interview terecht de CEO van de BBC aan die waarschuwt dat we onze kinderen niet uitsluitend moeten willen

Zo vind ik Wijnand Duyvendak een terrorist voor zijn betrokkenheid bij de RaRa-aanslagen op Shell en Makro in de jaren 80. Maar GroenLinks ziet hem als held, door Jesse Klaver op het podium getrokken voor een uitgebreid dankwoord op de uitslagenavond na de laatste verkiezingen. Ans Boersma, de door het Financieele Dagblad ontslagen Turkije-correspondent vond haar Syrische geliefde ook geen terrorist want elke Syriër heeft wel een verhaal en het lijntje tussen vrijheidsstrijder en terrorist is dun. Maar het Openbaar Ministerie beschouwt haar vluchteling, die op valse papieren naar Nederland kwam, als kopstuk van een terreurgroep. In Syrië zat hij ook al eens zes jaar vast in een gevangenis voor zware jihadisten. In Trouw zei Boersma dit weekend dat ze iedereen terug zal pakken die haar droomleven in Istanbul verstoorde. Dat is nogal dreigende taal uit de mond van een vrouw met haar contacten. Voordat Boersma zich in Turkije vestigde als correspondent deed ze vrijwilligerswerk op Lesbos voor de Stichting

Met De Mol wel. Hij leerde van zijn fouten, las ik in de Volkskrant. Ik betwijfel dat. Het leek er net na de overname van SBS wel even op. Inmiddels zien we het oude patroon dat we ook zagen bij Sport 7, Sterrenbeurs en Tien. Grote mediacampagnes, in elk bushokje hing Albert Verlinde de afgelopen weken. Zon grote broek aantrekken voor een programma dat nog niet staat, het is niet verstandig. Het geduld van John is blijkbaar op. De nieuwe programmas van weggekochte sterren worden de mensen op ouderwetse Molsiaanse wijze door de strot geduwd. Daar houden wij Nederlanders niet van. En dus kijkt er niemand. Dat is maar goed ook, want het programma rammelt. De Mol is gewend zich tot in de kleinste details met alles te bemoeien, maar dat lukt niet meer sinds hij het tempo opvoerde. Er sluipen fouten in. John hoort en ziet niet meer alles. Al die overgelopen sterren willen persoonlijke aandacht. En zelfs de mediatycoon met een bewonderenswaardige energie voor een drieënzestigjarige moet wel eens slapen. Dat kan

Toch lukt het nieuwsbedrijven maar niet om met dat soort simpele oplossingen te komen. Ze lijken fanatieker dan Trump en verstoppen steeds meer stukken achter betaalmuren die maar niet gebruikersvriendelijk willen worden. Dat is niet onterecht, want goede journalistiek moet betaald worden en mensen zijn nog altijd bereid er geld voor neer te leggen. Voldoende succesvolle muurbouwers, zoals bijvoorbeeld onze eigen FD Mediagroep, bewijzen dat. Maar het is hoog tijd om het nieuws ook op nieuwe manieren tegen betaling naar de mensen te brengen. Tijd om een stukje aan de tafel te bouwen. Bijvoorbeeld voor de bijna zes miljoen Nederlanders die actief zijn op Twitter. Mensen die het nieuws tot zich willen nemen terwijl het gebeurt, niet pas als de nieuwsredactie besluit het te publiceren. Nieuws zoals Telegraafverslaggever Saskia Belleman het maakt op Twitter: snel, deskundig, met duiding en interactie met de lezers. Fatsoenlijke mediamensen doen graag alsof Twitter een onbeduidend open riool vol schreeuwende voet

De mooiste muziek ter wereld komt uit Nashville. Misschien hadden Nederlanders dat in 2019 dan eindelijk ontdekt? Maar nee, het ging over religekkies. Een splintergroepje religekkies in Amerika heeft een mening over seks en liefde en onze media gaan de hele dag los alsof het nieuws is dat religekkies gekke dingen geloven! Verbijsterend. Dat zeg ik niet alleen, dat zei SGP-voorman Kees van der Staaij zelf ook toen hij gisteren op de radio werd gegrild door Tijs van den Brink die -alweer- in bloedvorm verkeert. Vander Staaij bleek, naar eigen zeggen een beetje ongemerkt en misschien ook niet helemaal gewild, zijn naam aan te treffen bij de ondertekenaars van de Nederlandse vertaling van de verklaring die de religekkies in Nashville hadden opgesteld. Wat er in die verklaring stond over homos was bepaald geen nieuws. Mogen wij ook nog vinden wat wij altijd hebben gevonden?! schreeuwde Kees bijna wanhopig door de radiospeakers. Natuurlijk mag dat Kees. We waren alleen, door jouw knuffelbare uiterlijk, en jouw

De Amerikaanse media-professor Jay Rosen twitterde een overzichtje van het aantal journalisten dat voor The New York Times en The Washington Post werkt. Bij de New Yorkse krant steeg het aantal journalistieke ftes van 1.100 in 2014 naar 1.500 in 2018. In Washington kwamen er 425 journalisten bij in vijf jaar. Nou zijn dit kranten die profiteren van de zogenaamde Trump Bump, maar ook onze Nederlandse De Correspondent haalde bij de lancering in Amerika deze maand ruim 2,5 miljoen dollar op van toekomstige lezers. Het stemt hoopvol.Trollen Toch zou ik de journalistiek nog een aanwijzing willen geven voor 2019. De grote stromen Afrikanen die onze kant op zouden willen komen zijn het vuur onder dagelijkse verhitte debatten. Mede door de spanning die de opname van grote groepen mensen uit het Midden-Oosten al geeft in Europa. Kritische berichtgeving daarover wordt door politici al snel afgedaan als nepnieuws, georkestreerd door Russische trollen. En juist over die drie delen van de wereld weten we zo weinig. Ve

Ja, de krant kopte het echt vrijdag: Wat houdt May op de been? Haar man. Het is bijna 2019, maar we willen nog altijd niet geloven dat vrouwen best een land kunnen leiden. Daar hebben ze natuurlijk een man bij nodig als geheim wapen. Ik legde de krant zuchtend terzijde en scrolde door Twitter. Om te stuiten op dat walgelijke filmpje van Juncker. De altijd dronken voorzitter van de Europese Commissie keek met getuite lippen verlekkerd naar alle vrouwen die langsliepen, zoende ze en wapperde met zijn handen door de lange blonde haren van een van zijn medewerksters. Het is bijna 2019, we hadden het vrijwel het hele jaar over #MeToo, maar in Europa kan je nog altijd niet democratisch gekozen de baas zijn en doen alsof alle vrouwen decorstukken zijn. Als Donald Trump met één oog naar een vrouw kijkt staan zelfs in Nederland alle kranten ermee vol. Een uitgerangeerde pornoster, inmiddels veroordeeld tot het betalen van een kwart miljoen euro schadevergoeding aan Trump, mag uitgebreid bij RTL Late Night komen vert

De overtreffende trap van een gebrek aan beschaving is jezelf op sociale media grote dikke pluimen tussen de billen stoppen. Zoals de korpschef van de Nationale Politie Erik Akerboom vorige week deed. Hij twitterde fotos van zichzelf op de snelweg bij een ongeluk, een verkreukelde auto vol in beeld. Met de tekst: terug uit Parijs over de A13 voor ons, flinke aanrijding. Geel (!) hesje aan en verkeer regelen. Onze nationale ijdeltuit, die eigenlijk is aangenomen om boeven te laten vangen, vergat blijkbaar dat zijn eigen politiemensen automobilisten bekeuren die dit soort beelden maken en twitteren. Akerboom poseerde gewillig op de snelweg voor zijn chauffeur of een andere lakei die mee was op dienstreis naar Parijs. Akerboom, die alleen een uniform draagt als hij een tv-camera voor zijn neus heeft, vond het in zijn egotweet ook nodig om met uitroepteken te wijzen op het gele hesje dat hij aanhad. Dat is een trap tussen de ogen van de burgers die weg moeten rennen voor politiepaarden als ze met zon hesje aa

We haalden lange tijd onze schouders op over privacy. Maar de weerstand tegen het businessmodel uit Silicon Valley groeit eindelijk nu er volop aandacht is voor de effecten van de structurele schending van de privacy van consumenten. Er gaan steeds meer stemmen op, in Europa én Amerika, om de marktmacht te breken van de grote techbedrijven die zich daaraan schuldig maken. Juist op dat moment geeft de man die zijn imperium bouwde op het vermorzelen van privacy, gas op het kopiëren van het businessmodel van Facebook. Big Brother bezorgde John de Mol zijn grote internationale doorbraak, maar hij maakt er geen geheim van dat hij nog een keer wil cashen met de verkoop van zijn mediabedrijf van de toekomst in opbouw. Hij schrok zich te pletter toen de kijkcijfers van lineaire tv, waarin hij tegen de klippen op bleef geloven, vorig jaar ineens met dubbele cijfers instortten. Dus verandert hij in hoog tempo van koers. Hij rijgt door overnames kralen aan zijn ketting die ons, de kijkers en luisteraars, in een full fun

Rutte is veel te slim om nog een extra lontje in het kruitvat te steken en hij schoof zelf ook al op in de Piet-discussie. Hij weet dat weldenkende mensen (dat zijn wij, de meerderheid) daarin wel volgen met een beetje tijd. Dat kunnen de mensen best zelf oplossen, daar hebben ze geen politici voor nodig met opgeheven vingertjes. Maar zijn geloof in de talkshow als redmiddel van de democratie baart me zorgen. Een goed bekeken talkshow trekt een miljoen kijkers. Dan kijken er dus zestien miljoen Nederlanders niet. Een opkomst waarbij elke verkiezingsuitslag waardeloos zou zijn. Ik ben niet tegen de talkshow. Ik ben ook niet tegen GTST of First Dates. Maar zullen we de besluitvorming in het echte leven er alsjeblieft niet vanaf laten hangen? Wie goed geïnformeerd wil zijn leest een krant, scrolt wat buiten de bubbel op sociale media en luistert naar de radio voor goed geleide discussies en inhoudelijke gesprekken met mensen die echt wat weten. Talkshows zijn in het beste geval eenzaamheidstherapie voor hoogbe

Zijn oproep volgde op een vernietigende longread in The New York Times waarin werd blootgelegd hoe Facebook omging met alle privacy-problemen en infiltratieschandalen van de laatste jaren. Terwijl Zuckerberg zijn jongensachtige nerdy charme in de strijd probeerde te gooien bleek Facebook-topvrouw Sandberg druk met spinnen, vertragen en manipuleren. Ze huurde een messcherpe public affairs club in die de schade in de publieke opinie moest zien te beperken, waarbij alle middelen geoorloofd leken. Het verdacht maken van vijanden en concurrenten moest de aandacht afleiden van Facebook. Op zich is dat niet zon ongebruikelijke manier van handelen voor een hyper commercieel bedrijf in een agressieve markt. Maar van Facebook verwachten we meer. Facebook werd een nutsvoorziening. Mensen bellen 911 als Facebook, zoals gisteravond, even uit de lucht is. Ons leven komt tot stilstand zonder het techbedrijf dat we ons adresboek, onze geboortedatum en onze gewhatsappte naaktfotos toevertrouwen. En dus eisen we een integrit

Van mij bijvoorbeeld, want ik blijf het fundamenteel oneens met haar stelling dat de NPO onmisbaar is omdat er geen aandeelhouders zijn die rendement willen. Ja, ik vind het storend dat er in GTST op RTL4 een verhaallijn is toegevoegd die de kijkersklimaatpropaganda moet toedienen, betaald door Urgenda. Maar de neutrale NPO vloog jaren geleden al uit de bocht met dagelijkse verslagen van de belevenissen van de Urgenda-activisten rondom de klimaattop in Parijs. Shula raakte tijdens haar ziekte nog meer overtuigd van de noodzaak met haar publieke omroep te vechten voor het vrije woord. Hoe nodig dat is bleek gisteren toen demonstranten de toegangswegen tot het Mediapark blokkeerden omdat de kleur van de schmink van een aantal NPO-medewerkers ze niet aanstaat. Een actie gericht tegen de vrije media; je kunt alleen maar vertrouwen op onze rechtsstaat waarin dit soort blokkades die inbreuk maken op de fundamentele vrijheden van Nederlanders gelukkig stevig wordt aangepakt. Op de BBC werd vorige week de start v

Peter de Mönnink was toen officieel nog de tv-baas van Talpa, maar zijn promotie naar CEO van Talpa Networks was natuurlijk al uitonderhandeld, evenals de overname van StukTV, het YouTube- kanaal met twee miljoen abonnees dat John de Mol vorige week in handen kreeg. Een kanaal waarvoor De Mönnink nu dus ook P&L verantwoordelijk is, naast de meer traditionele mediavormen binnen Talpa zoals radio en tv. Met tv verdient een mediabedrijf zeventig keer meer dan met een YouTube kanaal, zei hij op het congres. En dus is iets ondernemen op YouTube een onaantrekkelijk model voor een commercieel bedrijf als Talpa, dat de focus heeft op return on investment, is zijn overtuiging. Tenzij je YouTube zou kunnen gebruiken als een springplank naar een platform waar voor een mediabedrijf wel geld te verdienen is. RTL deed daartoe al wat pogingen. Vanuit een hip pand met lollige vergaderbroeikassen in Amsterdam, exploiteert RTL een miljard YouTube-views per jaar. Moeizame business, geven ze zelf ook toe. Weliswaar is het pr

Ik voel me niet bepaald rechts als ik Thierry Baudet hoor oreren over homeopathische verdunning en omvolking, al noemt hij dat om precies te zijn structurele demografische transformatie. Nou heet mijn moeder Klaske Andela, maar ik kan niks met Hielke en Sietse en vind het prima dat Percy en Virgil hier ook wonen. Ben ik dan links? Ik sla wel linkse teksten uit als ik lees over falende managers bij noodlijdende ziekenhuizen die voor tonnen contracten afsloten met bedrijfjes van zichzelf. Ik ben een felle voorstander van marktwerking, in alle sectoren, maar als rechts mens kan je ook gewoon een hekel hebben aan incapabele zakkenvullers. Nou vind ik de begrippen links en rechts al tien jaar achterhaald maar ze blijven maar opduiken in het dagelijks taalgebruik. Bijvoorbeeld bij magazine Oneworld dat de verrechtsing van de Nederlandse media deze week aan de kaak stelt. Vooral de Volkskrant krijgt ervan langs uit de mond van voormalig redacteur Jeroen Trommelen, de huidige hoofdredacteur van journalistiek platfo

Dankzij het gebruiksvriendelijke advertentiesysteem van Facebook is zon boodschap al voor een luttel bedrag te targetten op bijvoorbeeld een paar honderdduizend VVD-stemmers. Zelfs als maar een klein groepje mensen erin trapt kan dat net het verschil maken tussen de grootste of de tweede partij in de uitslag. Facebook keurde de voorgestelde advertenties goed. Dat is natuurlijk koren op het censuurmolentje van minister Ollongren die broedt op een bewustwordingscampagne die burgers moet gaan vertellen welke berichten op Facebook ze wel en niet mogen geloven van de regering. Ollongren, die toch niet in haar eerste onzalige plan is gestikt, noemt het zélf zelfs het bewandelen van een dun koord. De Brandpunt redacteuren zetten hun campagne overigens niet echt online, dus we weten niet hoelang ze zouden zijn weggekomen met het verspreiden van hun nepboodschappen. Want voor het modereren van de dagelijkse tsunami aan berichten en advertenties leunen sociale mediaplatformen zwaar op het zelfreinigend vermogen. He