Bernard Hammelburg | Bnr

Veel tegenstanders van wapenbezit zijn Democraten, maar de Democraten zijn zeker niet tegen wapenbezit. Beide partijen en hun huidige en voormalige leiders staan pal achter het Tweede Amendement op de Grondwet, dat garandeert dat de burger wapens mag bezitten en dragen. Je kunt hooguit zeggen dat Democraten, als zich weer eens zon massaslachting heeft voorgedaan, wat sneller pleiten voor beperkingen. Stephen Paddock, de slager van Las Vegas, deed zijn uiterste best om zoveel mogelijk slachtoffers te maken, onder meer door gebruik van een apparaat waarmee je gewone wapens kunt ombouwen tot snel-vurende machinegeweren. De Democraten kwamen onmiddellijk met een voorstel deze apparaatjes te verbieden. Maar ze zijn tegen wijziging van de Grondwet. Dat gold ook voor Barack Obama, die na een aantal ernstige moordpartijen tijdens zijn presidentschap pleitte voor het terugdringen van het wapenbezit, maar erbij zei: Ik geloof in het Tweede Amendement. Hillary Clinton drong tijdens de presidentsrace aan op het verbiede

De Kim Jong-un- of Vladimir Poetin-achtige uitslag van het Catalaanse referendum is dan ook volksverlakkerij. En de klakkeloze wijze waarop sommige media spraken van 'een overtuigende meerderheid vóór onafhankelijkheid' is een bewijs van onvermogen. De Catalaanse regering, die met het referendum doelbewust de wet overtrad en de dictatuur van de minderheid opdringt, verdient een rode kaart. Die regering weet dat maar veertig procent van de Catalanen echt voor onafhankelijkheid is, en dat de tegenstanders het referendum hebben geboycot. Intimidatie van tegenstanders, zoals dinsdag, toen werkwilligen uit angst toch maar meededen aan een algemene staking, geeft deze hele episode een luguber karakter. Maar ook de Spaanse regering is krankzinnig. Honderden gewonden, mensen aan hun haren uit stemhokjes sleuren, meppen met de wapenstok, schieten met rubber kogels het is niet de centrale regering die haar wettige gezag en autoriteit handhaaft, het zijn Spaanse hordes die de orders uitvoeren van een hysterisch kab

Onder haar goedkeurende oog voltrekt zich in Myanmar een etnische zuivering van epische omvang. Met honderdduizenden tegelijk worden de Rohingya, een moslimminderheid, verdreven. Hun dorpen worden platgebrand, waaghalzen die proberen achter te blijven worden verkracht en vermoord. In een paar weken tijd zijn zeker 430.000 Rohingya naar het buurland Bangladesh gevlucht. Er zijn allerhande redeneringen die deze massale misdaad van een soort etnisch-historische laag fineer voorzien. De Rohingya zouden indringers zijn uit het vroegere Oost-Pakistan tegenwoordig Bangladesh. In de Britse koloniale periode zouden ze misbruik hebben gemaakt van de destijds ontbrekende grenzen, en zich met meer dan een miljoen mensen illegaal in de provincie Rakhine in het toenmalige Birma hebben gevestigd. Ze zijn geen staatsburger, hebben geen recht op arbeid of voorzieningen en leven in bittere armoe. Natuurlijk kon verzet niet uitblijven, en dus vormden militante Rohingya knokploegen, geholpen vanuit Saoedi-Arabie. Die knokploe

Wat betekent dat, als in een land dat deel uitmaakt van het Koninkrijk der Nederlanden het water je letterlijk aan de lippen staat en wanhopige daklozen aan het plunderen slaan? Ja, sorry, hoor, dat is de verantwoordelijkheid van de lokale overheid, zei Peter Jan de Vin, Commandant der Zeemacht in het Caribisch gebied in Nieuwsuur. Wat zoiets betekent als: Nederlandse soldaten kunnen alleen ingrijpen als formeel om bijstand wordt gevraagd. Geen gebiedsdeel, onafhankelijk, maar toch niet helemaal, we schipperen maar een beetje met een opportunistisch compromis. Kortom: een polderkolonie. Op het Franse deel liep het gesmeerder, want dat is nog een ouderwets gebiedsdeel en valt dus rechtstreeks onder verantwoordelijkheid van Parijs. De samenwerking tussen de twee delen is, zoals altijd, slecht. Zo horen we veel over de enorme schade aan het vliegveld Juliana, maar niets over het Franse vliegveld Grand Case, dat veel kleiner is, maar ook minder getroffen. In de Rijksministerraad zitten, behalve het Nederlandse

Ri Chun-hee is die Noord-Koreaanse presentatrice die altijd pontificaal, ja bijna brutaal, de heldendaden van de grote leider, Kim Jong-un, wereldkundig maakt. Deze week ook weer. Met opgewonden, en een van vreugde overslaande stem,bevestigde ze de geslaagde proef met een atoombom. Bij de zinsnede deze nucleaire kernkop kan worden geplaatst op een strategische, ballistische raket, stond haar beroemde, stralende glimlach weer op het gelaat. Met een blik die zei goed nieuws, kameraden, onze grote leider kan nu met één druk op de knop de wereld laten verdampen. Wat een heldin! 74 jaar is ze, en ze meldt al 47 jaar de volgende stap op de weg naar militaire hegemonie, vanaf de periode van opa Kim Il-sung, de Noord-Koreaanse vader des vaderlands. Toen die overleed, stroomden de tranen haar voor de camera over de wangen. Van Kim Jong-un hoor je nooit iets. Geen idee hoe zijn stem klinkt. We zien hem op fotos of korte videos, te midden van knipscherende en sidderende generaals. De enige communicatie verloopt via mi

Toen hij drie maanden geleden aantrad, was hij de populairste president sinds Charles de Gaulle. Onder alle presidenten sinds 1995 na hun eerste drie maanden, scoort Macron nu het laagst. Degene die dat het best heeft voorzien was Macron zelf, en hoezeer hij ook van zijn succes genoot, hij wist dat de drastische hervormingen die door de kiezer waren omarmd op kolossale weerstand zouden stuiten zodra hij ermee aan de slag ging. Het Franse volk dacht waarschijnlijk dat het allemaal niet zon vaart zou lopen, en koos hem om zijn flamboyante presentatie, zijn aantrekkelijke verschijning, zijn politieke onafhankelijkheid en de behendige wijze waarop hij de oude, vastgeroeste politiek aan spaantjes hakte. Het uur van de waarheid kwam met de presentatie van het eerste deel van zijn economische hervormingsplan, dat weliswaar geheel in lijn is met zijn verkiezingsprogramma, maar dat toch als een schok door het land ging. Dat wist hij, en hij laat zich er niet door ontmoedigen. Maar hij heeft in die eerste drie maanden

De eerste keer dat het sanctiemiddel werd gebruikt was 137 jaar geleden, in Ierland, tegen een rentmeester die zijn pachters tijdens een hongersnood geen uitstel van betaling wilde verlenen. Tot in de verre omgeving wilde niemand meer zaken met hem doen. Die rentmeester heette Charles Boycott. In twee derde van de gevallen halen sancties weinig of niets uit, zoals tegen Rusland. Vladimir Poetin gaat echt de Krim niet ontruimen. Kim Jong-un stopt niet met zijn kernwapenprogramma. Venezuela sluit China in de armen en trekt een lange neus naar Trump. Maar soms helpt het wèl, zoals in de boycot tegen Zuid-Afrika vanwege de apartheid. En tegen Nederland. Tegen het Koninkrijk der Nederlanden? Jazeker. Precies 72 jaar geleden riep Indonesië zijn onafhankelijkheid uit. Nederland weigerde die te erkennen en ondernam zelfs koloniale oorlogen die eufemistisch politionele acties werden genoemd. De Veiligheidsraad van de VN begon, onder aanvoering van Amerika, een ware diplomatieke loopgravenoorlog tegen het koloniale

Iran zou die raketten bouwen in de landen Syrië en Libanon. Twee weken geleden verschenen er foto's van de vermeende fabriek waar lange afstandsraketten worden gemaaktGeloofwaardig Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg denkt dat we de woorden van Netanyahu wel serieus kunnen nemen: 'Hij heeft altijd, wat Iran betreft, een agenda, maar de Israëliërs hebben in het verleden meer van dit soort akkefietjes gehad die ver gezocht bleken, maar achteraf wel waar bleken te zijn.' Lees ook: 'Als premier is Netanyahu onschendbaar' Zo heeft Israël bijvoorbeeld in 1981 een kerncentrale gebombardeerd in Irak en in 2007 in Syrië. In beide gevallen bleek jaren daarna dat de Israëliërs gelijk hadden gehad en dat in die instellingen kernbommen konden worden gemaakt. 'Dus als ze zoiets zeggen, heb ik de neiging om dat serieus te nemen', zegt Hammelburg.VN Veiligheidsraad Netanyahu heeft tijdens een ontmoeting met een topman van de VN de fotos laten zien en gezegd dat de VN dit niet mag accepteren. Hammelburg denkt niet d

Zozeer als Obama en Trump van elkaar mogen verschillen, over het spelen van de politieagent van de wereld dachten ze er hetzelfde over. Het lukte Obama niet om uit de Afghanistan-draaikolk te komen die hij van George Bush had geërfd sterker nog, geen enkele president was ooit zo lang in oorlog als Obama. Trump worstelt op zijn beurt met de erfenis van Obama, waarvan hij dolgraag af wil, maar ook bij hem wil het maar niet lukken. 'Totale geldverspilling, en we verliezen sowieso', was al jaren zijn mantra. In plaats van inpakken en wegwezen, heeft hij nu naar zijn generaals geluisterd en besloten de Amerikaanse troepenmacht in Afghanistan juist uit te breiden. Hij heeft niet de illusie dat de Taliban, die ongeveer de helft van het land in handen hebben, kunnen worden verslagen, maar wil twee dingen: het dwarsliggende Pakistan dwingen om harder tegen de Taliban op te treden, en de verdere opmars van Al Qaeda en IS in Afghanistan belemmeren. De oorlog is in zijn zestiende jaar, de langste waarin Amerika ooit i

De rassenrellen in Charlottesville ontstonden door een oproep van de fascisten om te demonstreren voor het 'terugnemen van Amerika'. Door blanke burgers, dus. Daarom hadden ze immers op Trump gestemd, zoals oud-Ku Klux Klan-leider David Duke onderstreepte. Waren de tegendemonstranten allemaal brave burgers? Vast niet, maar de fascisten waren éérst. 'Heil Trump', scandeerden ze, de neonazis, geflankeerd door de Ku Klux Klan. Twee volle dagen duurde het voordat Trump terugkwam op zijn slappe verwijt 'aan vele kanten', en onder druk van zijn staf, de Democraten en zijn eigen Republikeinse partij alsnog met een verklaring kwam waarin hij de fascisten noemde wat ze zijn: 'misdadigers en tuig'. Lees ook: 'Trumps nieuwe draai politiek onbegrijpelijk' Tegen de automoordenaar loopt nu een strafvervolging. Recente aanslagplegers in Europa noemde Trump onmiddellijk 'terroristen', vaak al eerder dan politie en justitie in die landen, maar als het geen moslim is en het gebeurt in eigen land, geldt dat kennelijk niet.

Hiroshima en Nagasaki hebben beide monumenten op ground zero, een term die door de Amerikanen was bedacht voor de krater die zon in de lucht ontplofte bom veroorzaakt. Over de vraag of zulke barbaarse middelen noodzakelijk waren om de capitulatie van Japan af te dwingen vechten voor- en tegenstanders elkaar nog steeds de tent uit. Nee Japan was ook zonder de atoombom verslagen. Ja Japan wilde doorgaan en zich tot de laatste soldaat en burger doodvechten. Feit is dat Japan zich sinds de oorlog nooit heeft geprofileerd als aanstichter, maar altijd als slachtoffer. De beide ground zeros dienen als waarschuwing aan de wereld tegen nucleaire wapens. Ook dit jaar herhaalde premier Abe de gebruikelijke oproep voor een wereld zonder atoombom. En iets nadrukkelijker dan doorgaans, want de dreiging van een aanval door Noord-Korea jaagt de Japanners de stuipen op het lijf, meer dan Zuid-Korea of Amerika, want die hebben geen Hiroshima en Nagasaki. Des te schandaliger is het dat er, 72 jaar na dato, bijna 300 overlev

Het is niet een raad van wijze diplomaten, die zich inzetten voor vrijheid, gelijkheid, broederschap, transgenders, verantwoord eten, elektrisch rijden laat staan wereldvrede. In werkelijkheid is het een groepje kiftende egos, die nooit debatteren, maar alleen vileine verklaringen afleggen, met voorop wereldkampioen cynisme Rusland. De Amerikanen hebben er ook een handje van, maar Rusland spant de kroon in het uitspreken van vetos op de momenten dat het er echt op aankomt: Oekraïne, Syrië, of, zoals nu, Noord-Korea. De ontwikkelingen in Noord-Korea zijn echt doodeng. De lancering van alweer een langeafstandsraket jaagt je de stuipen op het lijf, vooral na de onthulling dat de Noord-Koreaanse atoombom al volgend jaar klein genoeg is om in zon raket te stoppen. Maar Nicky Haley, de Amerikaanse VN-ambassadeur, zegt dat ze met deze kwestie niet naar de Veiligheidsraad gaat, want dan komt dat onvermijdelijke Russische en waarschijnlijk ook Chinese veto, en dan lacht Kim Jung-Un alleen maar in zijn vuistje. Je

Totdat de speurtocht van het Congres en de speciale onderzoeker Robert Mueller iets concreets heeft opgeleverd, hebben ze het voordeel van de twijfel. De argumentatie van Trump junior klinkt plausibel, en krijgt in het From Russia with lies-feuilleton opmerkelijk weinig aandacht. Ja, hij heeft contact gehad met dubieuze Russen, die hem schadelijke informatie over Hillary Clinton hadden beloofd. Maar bij nader inzien ging het over de adoptie van Russische kinderen. Waarom geloof ik hem op dit punt? Omdat de adoptiekwestie een gigantische hete aardappel is, waarover Poetin waarschijnlijk meer de pest in heeft dan over dat hele Russia-gate. Het begon in 2009 met de arrestatie van, en moord in de gevangenis op Sergey Magnitsky, een Russische advocaat die had ontdekt dat 230 miljoen dollar aan weggemoffeld belastinggeld onder meer was weggesluisd naar Vladimir Poetin. Daarop nam het Amerikaanse Congres de Magnitsky Wet aan, die de jacht opende op honderden, en misschien wel duizenden andere zakkenvullers. 44 daar

Kadyrov voert een ware klopjacht op homo's, laat ze opsluiten en martelen en gebuikt graag de term 'zuivering'. In een tv-interview met het Amerikaanse HBO, gisteren, zei hij: 'Verhalen over de vervolging van homo's zijn onzin. We hebben hier geen homo's. En mochten ze er zijn, stuur ze dan naar Canada, om ons bloed te zuiveren.' Kadyrov, door Poetin in Tsjetsjenië geïnstalleerd om de opstanden daar neer te slaan, is niet de enige leider die er zo over denkt. De vorige Iraanse president, Achmadinejad, was er ook zo een. In Iran zijn alleen hetero's, en mochten er LGBT'ers zijn, dat zijn dat enge misdadigers. Als homo, lesbienne of transgender heb je trouwens in Iran een vette kans in de gevangenis te komen, of te worden geëxecuteerd. Anno 2017 is homoseksualiteit in zo'n 75 landen verboden of strafbaar. Het is lastig tellen, want Cook Island en Palestina, bijvoorbeeld, hebben anti-LGBT-wetten, maar zijn geen officiële landen. Andere landen hebben geen officiële anti-LGBT-wet, maar gebruiken intimidatie en o

De nieuwste rel komt uit het anti-Trump-kamp. De New York Times kwam met een als Watergate-achtige primeur opgepoetst verhaal over een ontmoeting van Trumps zoon, Donald Trump jr., in juni 2016, dus voor de nominatie, met een Russische advocate die banden zou hebben met de regering-Poetin, en die belastende informatie over Hillary Clinton had. Tijdens de ontmoeting, in de Trump Tower, bleek die belastende informatie vage roddel te zijn. Zij wilde eigenlijk praten over een adoptieprogramma voor Russische kinderen. Waarop Trump jr., geflankeerd door zijn zwager Jared Kuschner en de toenmalige campagnemanager Paul Manafort, het gesprek beëindigde. Misschien was het dom van Trump jr. om het gesprek aan te gaan, maar zelf zegt hij: die geheime informatie kon best spannend zijn. Een simpel lokkertje dus, en niet verboden. Gesteld nu eens dat die advocate echt deel uitmaakte van de entourage van Poetin en gesteld dat ze echt over belastende informatie had beschikt wat had het uitgemaakt? Je kunt zeggen: dan had T

Eerst mythe en werkelijkheid. Er zijn ruim 300 miljoen twitteraars in de wereld, maar de meeste tweets zijn retweets. Het meest rondgepompte bericht heet dan trending, maar het zijn dan weer de media die zon populariteitsprijs-van-het-moment toekennen. Is het waar, of roept de kwetterende twitteraar maar wat? Zijn er, naast de twitteraar, andere bronnen? Donald Trump heeft dertig miljoen volgers, maar daarvan is minstens de helft fake. Newsweek en The New Yorker telden de miljoenen nepaccounts die je voor een paar honderd dollar kunt kopen en aan je bestand kunt toevoegen, en volgens deze bladen heeft Trump dat gedaan. Voor een president bij wie de grens tussen mythe en werkelijkheid troebel is, dus een fluitje van een cent. Maar zijn overweldigende Twitter-succes ligt aan ons, de media. Hij kwettert, wij happen. Neem het filmpje waarin Trump in een sporthal iemand in elkaar slaat met een gefotoshopt CNN-logo als hoofd. Trump was niet de maker van de video, maar verspreidde die wel als tweet. Gevolg: een en

En als de Britten het kunnen, kunnen wij het ook. Theresa May legt een miljard pond neer om de steun van de Noord-Ierse DUP te kopen, en hup ze heeft een meerderheid. Even rekenen. Noord-Ierland telt 1,8 miljoen inwoners, dat is dus 624 pond per inwoner, babys en bejaarden meegerekend. De DUP levert tien zetels, dat is dus ongeveer honderd miljoen per zetel. Als we diezelfde koers aanhouden, koopt het motorblok van VVD, CDA en D66 gewoon voor een half miljard de ChristenUnie, want die heeft geen tien, maar vijf zetels. Fluitje van een cent voor de oud-minister van Financiën en oud-bankier Gerrit Zalm. De Britse media noemen Theresa Mays deal met de Noord-Ieren smeergeld, en dat is het natuurlijk ook. Maar zij formeert wél in een paar dagen een kabinet. Dat is andere koek dan het halve jaar dat wij er als de formatie voor Prinsjesdag rond is over doen. Wat een rare vertoning is, want bij formaties bewaren we de gemakkelijkste optie nu dus met de ChristenUnie altijd voor het laatst. Wat doen de Noord-Ie

Een van die blunders vertroebelde voor geruime tijd de relatie met de Verenigde Staten. In 1985 nodigde hij president Reagan uit voor een herdenking van de Tweede Wereldoorlog op een militaire begraafplaats in Bitburg, waar tweeduizend Duitse soldaten liggen. Wat hij verzweeg was dat daar 49 SS'ers bij waren. Toen de Amerikaanse media daar achter kwamen, ontstond een enorme rel. De beroemde Auschwitz-overlevende, auteur en Nobelprijswinnaar Elie Wiesel smeekte Reagan, in een beroemd geworden toespraakje recht in het gezicht, om het bezoek af te zeggen. Meneer de president, dit is niet uw plaats, zei hij. Reagan ging toch, omdat hij vond dat hij dat tegen een bondgenoot niet kon maken, al was hij misleid. Veel dramatischer was het spel dat hij speelde in de opmaat naar de Balkanoorlog. In december 1991 besloot Kohl Kroatië te erkennen, de oude bondgenoot uit de Nazitijd. De EU, Amerika, Rusland en de VN waren fel tegen. Kohl dreigde vervolgens dat hij dat desnoods alleen zou doen, waardoor de Europese landen

Het verwijt van Trump en de Golfstaten aan Qatar is dat het aanschurkt tegen Iran en het Syrië van Assad, en dat het terroristen steunt en financiert. Vanuit westers, Egyptisch en Israëlisch perspectief is dat waar, bijvoorbeeld door de steun aan de Moslimbroederschap en Hamas, die op onze lijst van terroristische organisaties staan. Al Jazeera, persoonlijk eigendom van de sjeik van Qatar, citeert bijvoorbeeld de minister van Buitenlandse Zaken, die Hamas een Palestijnse bevrijdingsorganisatie noemt. Het is geen frisse boel in Qatar. Denk aan de ronduit gruwelijke berichten over slavenarbeid bij de bouw van het stadion voor het WK van 2022. Verhalen waarvan de FIFA zich opmerkelijk weinig aantrekt. Dat is klaarblijkelijk standaard bij de FIFA, want over de slavenarbeid door Noord-Koreanen in St. Petersburg voor het WK van volgend jaar, haalt de voetbalassociatie ook de schouders op. Maar nu de andere kant. Wie maken de verwijten aan Qatar? Egypte dat onder president Sisi een meedogenloze klopjacht onder de

Feitelijk is de oorlog, in die halve eeuw, nooit afgewikkeld. Het is een van de langst lopende conflicten. En er is geen enkel conflict dat in en buiten de regio zoveel emoties teweegbrengt. Politieke partijen, regeringen, journalisten iedereen wordt voortdurend ter verantwoording geroepen voor zijn standpunt. Je wordt heel snel weggezet als anti-Israëlisch of anti-Palestijns. Het is dus niet alleen het langst lopende conflict, maar ook het meest polariserende. De feiten zijn verwarrend. Na de verovering van de westelijke Jordaanoever, Gaza, de hoogvlakte van Golan en Jeruzalem, hield de Israëlische VN-ambassadeur, Abba Eban, in de Veiligheidsraad een toespraak waarin hij terugtrekking uit die gebieden voorstelde, in ruil voor erkenning van Israël door de omringende landen, vrede en garantie van veilige en erkende grenzen. Oud-premier en vader des vaderlands Ben Goerion waarschuwde voor een langdurige bezetting. Maar in november 1967 kwam een conferentie van de Arabische Liga in Khartoem met drie nees: geen