Jaap Jansen | Bnr

Het kabinet met drie partijen deed hem denken aan de vakbeweging, waar hij de bonden bij mekaar moest houden en beleid ontwikkelen door tegengestelde belangen heen. Die verslaving aan politiek kwam gaandeweg. De liefde voor Europa was er al. Die was vanzelfsprekend voor Wim Kok. Hij dacht vaak aan de angst van zijn ouders voor overvliegende bommenwerpers, de leegte thuis toen zijn vader was ondergedoken. En de armoede, ook na de oorlog. Net als zijn voorganger Ruud Lubbers was Kok zich scherp bewust van het belang van Europese samenwerking. Een welvarend Europa, gebouwd op de puinhopen van oorlogen tussen landen die nu gingen samenwerken. Nie wieder Krieg. De groeiende euroscepsis benauwde Kok. Als vicepremier stond Kok aan de wieg van de euro: hij onderhandelde over de Economische en Monetaire Unie in het Verdrag van Maastricht. In juni 1994, de formatie van wat uiteindelijk zijn eerste kabinet zou worden, probeerde Kok op de Europese Top in Korfoe Ruud Lubbers benoemd te krijgen als voorzitter van de E