Jaap Jansen | Bnr

Frankrijk had grootse plannen. Er moest een euro-stabilisatiefonds komen, een Europese minister van Financiën en meer dingen die Nederland niet zinden. Het werd nachtwerk. De meeste collegas gingen naar hun Brusselse bed, maar Hoekstra bleef. Net als zijn grootste tegenstander, de Franse minister Bruno Le Maire. Zestien uur zaten ze tegenover elkaar zonder te bewegen. Na zijn aantreden in 2017 analyseerde Hoekstra het Nederlandse belang: creëer geen bodemloze putten en zorg dat je greep krijgt op het proces. Zijn voorganger Jeroen Dijsselbloem was streng, maar kon als voorzitter van de eurozone uiteindelijk altijd een bemiddelende rol spelen, want zijn Duitse collega Wolfgang Schäuble was nog strenger. Maar toen Hoekstra aantrad, stopte Schäuble. Wie gaf in de eurogroep nu nog tegengas? Hoekstra concludeerde: ik moet het zelf gaan doen. Na een vergadering van de ministers van Financiën prikte hij in een Brussels steakhouse een vorkje met de collegas uit Ierland, Denemarken, Zweden, Finland, Estland, Let