Bernard Hammelburg | Bnr

Als in een land in één jaar tijd 28.000 burgers worden vermoord, het wereldkampioen is in verkrachten, en op de wereldranglijst van 193 landen op de zevende plaats staat als gevaarlijkste land ter wereld, allemaal voornamelijk door etnische tegenstellingen, mag je dan spreken van genocide? Zo’n land is er, en het is niet zo’n simpele vraag.  De neiging bestaat om bij zulke statistieken te denken: dit zijn zo ongelofelijk veel slachtoffers, en de haat tussen de etnische groepen is zo groot – dit moet wel genocide zijn. Best te begrijpen. In ons hoofd is heel veel onschuldige slachtoffers synoniem aan het idee van genocide. Alleen klopt het niet. De Conventie voor het Voorkomen en het Bestraffen van het Misdrijf van Genocide, in 1948 door de VN opgesteld als basis voor het Tribunaal van Neurenberg, is behoorlijk specifiek. Het moet gaan ‘om het voornemen om een nationale, etnische, raciale of religieuze groep gedeeltelijk of geheel uit te roeien’. Het is dus logisch dat het Internationale Hof van Justitie jaren