Bernard Hammelburg | Bnr

Laten we er maar eerlijk over zijn: we hadden het gewoon mis in de aanloop naar de Turkse verkiezingen. Erdogan zou het niet redden. De aardbeving, de gecrashte economie, de gemuilkorfde media, de neostalinistische klopjacht op elke veronderstelde tegenstander – dat alles zou hem de politieke kop kosten. Ankara en Istanbul, met samen 20 miljoen inwoners, waren de herauten van de ommekeer, want die steden hadden zich tegen hem gekeerd.  Verkiezingen voorspellen en opiniepeilingen duiden is goeddeels wensdenken. Fatsoenlijke democratieën behoren, naar ons model, liberale democratieën te kiezen. Wij in het Westen wilden van Erdogan af, de grote Turkse steden ook. Ergo: exit Erdogan. Alleen, er zijn naast die grote steden nog 65 miljoen Turken in kleine steden en op het platteland, waarvan een aanzienlijke meerderheid dweept met zijn nationalisme. Die meerderheid bracht de oppositie, een onwennige lijstverbinding van zes partijen, een doodklap toe. Ergo: exit oppositie. De Turken kozen niet voor ons model van dem