Bernard Hammelburg | Bnr

Even over die Trump-bashers. Dat zijn volgens de Trumpisten acteurs, politici en journalisten die beweren dat het een president niet past om te liegen, te dreigen, te schelden, te snoeven en te beledigen. Dat zijn laat ik het woord maar eens gebruiken objectief aantoonbare eigenschappen van Trump. Als je over bashing praat, is hij zelf de onbetwiste kampioen. Dat is iets anders dan oordelen over verdiensten en missers. Zijn presentatie is zullen we maar zeggen opmerkelijk, maar zijn kritiek op China, Iran, het slappe Europa, de partijdige VN, het zijn vaak terechte punten. Belastingverlaging voor de rijken, het vergoelijken van witte suprematie en het laten vallen van bondgenoten dat zijn aantoonbare missers. Maar als je dat zegt, trekt alras een zwerm razende Twitteraars en e-mailers over je heen, als sprinkhanen over een akker, en ze sissen allemaal smerige Trump-basher!. Het meest verwonderlijke is het korte geheugen. Hoe zat het ook al weer met de massavernietigingswapens van Bush? En Obamas rode l

Natuurlijk is de werkelijkheid weerbarstiger. Het Nederlandse OM kruist zijn degens met zijn eigen minister Grapperhaus van Justitie, die de jihadisten hun staatsburgerschap wil afnemen. Daarbij beroept hij zich op de nieuwe Rijkswet op het Nederlanderschap, die daarin voorziet. Wat niemand erbij zegt, is dat die wet alleen toepasbaar is op Nederlanders die ook een andere nationaliteit hebben. Maar de staat kan een geboren en getogen Nederlander zonder andere nationaliteit niet stateloos maken, want dat is in strijd met het internationale recht. Volgens het HCSS is 45 procent van de ongeveer 280 Nederjihadisten van Marokkaanse afkomst, en tien procent van Turkse komaf. Bijna de helft is dus iets anders, en in elk geval zijn 17 procent Nederlandse bekeerlingen. Daar kan geen OM en geen Grapperhaus iets aan veranderen. Nederlanders hun nationaliteit afnemen is dus een misleidende formulering, die zo uit de koker van PVV en Forum lijkt te zijn gekomen. En misschien wordt het bewust zo gezegd om de zogenoemde bo

De actie door Amerikaanse Delta-commandos werd voor een belangrijk deel mogelijk gemaakt door de inlichtingendiensten van Irak, Turkije en de Syrische Koerden. Essentieel daarbij was de aanwezigheid van de Amerikaanse troepenmacht. Het navrante is dat die, op bevel van Trump, op het punt staat het gebied te verlaten. Als die order al was uitgevoerd, was de actie onmogelijk geweest. Dat deel van het verhaal liet Trump weg. Wat hij wel deed was een sneer uitdelen aan de EU, want wij Europeanen zijn maar een stelletje slampampers omdat we weigeren IS-strijders terug te nemen. Trump dankte de Russen voor toestemming om over hun grondgebied te vliegen, wat Moskou tegensprak. De Amerikanen hadden alleen aangekondigd dat ze zouden overvliegen, wat volgens internationale verdragen een standaardprocedure is. Trumps beschrijving dat al-Bagdadi jammerend en huilend de dood inging, wordt betwist door zijn eigen minister van defensie, die bij de live-video zat en daar niets van hoorde, want er was geen audio. En dan mi

Trudeau won, al is hij zijn parlementaire meerderheid kwijt. Vier jaar geleden werd de jonge outsider Trudeau binnengehaald als een soort verlosser, als het Canadese equivalent van Obama en Macron. En net als Obama en Macron, viel hij plat op het gelaat, want charisma is leuk, maar het op één na grootste land ter wereld regeren red je niet met een paar beloftes, een aantrekkelijk koppie en een hip gezin. Er kwamen schandalen: de aankoop van een omstreden oliepijpleiding, het uit de wind houden van een corrupt bouwbedrijf, en een tenenkrommende vertoning in India, waar Trudeau en zijn gezin zich in peperdure Indiase kleding hesen en vroom de handen vouwden. Dat soort blunders en hypocrisie daar lustten de oppositie en media wel soep van. Het meest recente schandaal: oude fotos van een jonge Trudeau met zwart geschminkt gezicht. Hij ging meteen diep door het stof. Had nooit mogen gebeuren, was verachtelijk, en ga zo maar door. Tja. De gevierde Britse prins Harry verkleedde zich ooit als nazi. In mijn jeugd h

Het bondgenoodschap hangt met pleisters en paperclips aan elkaar, en het Brusselse hoofdkwartier rukt aan een dood paard. Dat was eigenlijk al zo sinds de blunder van Bush jr in 2003 over niet aangetroffen massavernietigingswapens in Irak. Een aantal NAVO-leden, zoals Frankrijk, Duitsland, Turkije, Begie, Noorwegen, Griekenland en Oostenrijk, en het Europese Parlement waren tegen de Amerikaas-Britse inval in Irak, en de politieke wonden van toen zijn nooit geheeld. Donald Trump heeft zijn minachting en twijfel over de NAVO nooit onder stoelen of banken gestoken. Over landen die niet voldoende bijdragen, maar ook over het belangrijkte element in de bongenootschappelijke solidariteit: Artikel 5 van het Handvest, een aanval op één is een aanval op allen. Eerst betwijfelde hij of dat gold voor de Baltische staten, en onlangs nog, over Montenegro. Agressief volkje, zei hij, en voordat je het weet, zitten we in de Derde Wereldoorlog. Met andere woorden: bij een aanval op Montenegro rukken we echt niet uit. Die s

Trump had duidelijk gerekend op applaus van zijn achterban. Hij lost immers een belofte in om Amerika uit een eindeloze oorlog in Verweggistan terug te trekken. Maar dat kopstukken uit zijn eigen partij hem zouden beschuldigen van matennaaien daar had hij even niet op gerekend. En matennaaien is het: hij gaf Turkije carte blanche voor een invasie en een onvermijdelijke bloedbad onder de Koerden, en liet de bondgenoten zakken, aan wie hij juist had beloofd om die duizend man voorlopig in Syrië te laten zitten. De Koerden worden geslachtofferd, Assad en Iran winnen, Rusland is de lachende derde. Senator Lindsey Graham, Trumps belangrijkste politieke maatje, reageerde woedend. Dit impulsieve besluit maakt alle doelen die we hebben bereikt, ongedaan, en stort de regio in chaos. Klopjacht Trump zoekt steun bij zijn achterban vanwege het impeachment-onderzoek dat zich snel uitbreidt, met een fonkelnieuwe, tweede klokkenluider, een parlementaire klopjacht op ministers en medewerkers en een toenemende loopgravenoo

Al maanden geleden monteerde de Trump-campagne een filmpje waarin de impeachmentbeweging wordt neergesabeld. Vorige week werd het online gelanceerd, onmiddellijk 50.000 keer bekeken, met 8,5 miljoen dollar aan nieuwe donoren in twee dagen de grootste financiële slag in de campagne tot dusverre. Binnen 72 uur werd voor een miljoen aan commercials op Facebook gezet, verstuurde de campagne 65 miljoen tweets en 12 miljoen SMS-jes, allemaal met hetzelfde thema: dit is pure haat en een hetze tegen Trump. Trump deinst in het gebruik van grote woorden nergens voor terug. Hij noemt de klokkenluider, diens bronnen en een Congreslid dat de impeachment voorbereidt, landverraders. Toe maar volgens de Amerikaanse wet is een verrader iemand die tijdens een gewapend conflict de vijand helpt. En het kan niet op: hij citeert de evangelische dominee Robert Jeffres, die dreigt dat impeachment zal leiden tot een burgeroorlog. Dezelfde Jeffres die Mormonen heidenen uit de krochten van de hel en Joden minderwaardig aan Christene

Democraten schreeuwen met de regelmaat van de klok dat Trump echt moet worden afgezet, maar nu zegt partijleider Nancy Pelosi, die altijd tegen een impechmentprocedure was: het moet er dan maar van komen. Dit allemaal omdat Trump, volgens een klokkenluider die met de New York Times, Washington Post en Wall Street Journal sprak, met Zelenski heeft gebeld om hem aan te zetten tot een onderzoek naar de zoon van Joe Biden, die in Oekraïne dubieuze zaken zou hebben gedaan. De bedoeling zou zijn om een doodklap te geven aan de verkiezingscampagne van Biden, Trumps belangrijkste rivaal. Trump geeft toe dat hij met Zelenseki over Biden heeft gesproken, maar hij ziet niet in wat daarop tegen is. Daar wringt de schoen, in elk geval in de ogen van de Democraten. Het rekruteren van een buitenlandse leider in een verkiezingsstrijd is dubieus, maar Trump heeft Zelenski bovendien onder druk gezet door dat onderzoek naar Biden Jr. te koppelen aan het bevriezen van een kwart miljard Amerikaanse militaire steun aan Oekraïne.

Met de actieve bronnen van dit moment kunnen we nog 53 jaar vooruit, maar er zitten nog kolossale hoeveelheden onder de grond, in rotsen en onder de zeebodem. Toen Amerika in 1991 Irak binnenviel om het bezette Koeweit te bevrijden, was olie de belangrijkste drijfveer. Het ging, zei president Bush Sr., om onze banen, om onze manier van leven. Inmiddels is Amerika vrijwel energie-onafhankelijk en importeert nog nauwelijks olie uit het Midden-Oosten. Vandaar dat Donald Trump de aanslag een Saoedisch probleem noemt en zijn adviseurs erop wijzen dat er geen defensieverdrag is, en dus geen plicht om de Saoedis te hulp te komen. Een beetje schelden op Iran, als brein, uitvoerder, ophitser, aanstichter of wapenleverancier die kans laat Trump niet lopen. Maar hij begint er echt geen oorlog om. Omdat de wereld omkomt in het zwarte goud, is de schaarste, en dus de prijs, niet het verschil tussen vraag en aanbod, maar een truc. De OPEC-landen, Rusland en Amerika draaien voortdurend aan de kraan: als de prijs te laag

Maleisië haalde al eerder de illusie van gezamenlijkheid onderuit door openlijk afstand te nemen van de conclusie over de Russische rol in de MH17 ramp, tot woede van Nederland. Nu is Nederland verontwaardigd over de uitwisseling van gevangenen tussen Rusland en Oekraïne, waaronder de verdachte Vladimir Tsemach. Weliswaar heeft het JIT nog met hem kunnen praten, maar hij is nu in Rusland, dus zal nooit voor de rechtbank verschijnen niet als getuige en niet als verdachte. Wat het extra zuur maakt is dat Nederland niet alleen door Oekraïne in de kou is gezet, maar dat de reacties op de gevangenenruil in de hele wereld positief tot zelfs enthousiast zijn. Het is immers een stap naar ontspanning tussen de buurlanden. Angela Merkel sprak van een hoopvol signaal. Emmanuel Macron noemt het een beslissende stap in de hervatting van een constructieve dialoog die de komende weken moet worden voortgezet. Donald Trump kwalificeert de gevangenenruil als een eerste gigantische stap naar vrede. Donald Tusk zegt dat de uit

Obama gebruikte destijds een parlementair reces om Obamacare erdoor te drukken, Trumps allereerste decreet, op de dag van zijn inauguratie ook een reces was een procedure om Obamacare af te schaffen. Wie kent inmiddels niet die op een elektrocardiogram gelijkende handtekening van The Donald, onder decreet na decreet? Voor de duidelijkheid: er is allemaal niets illegaals aan, het mag, want ook het net van democratische wetten kent mazen. Brexit-Boris heeft een democratisch vacuüm nodig om zijn belofte uiterlijk op 31 oktober uit de Europese Unie waar te maken. Dus vroeg hij de koningin om in oktober een troonrede te houden, en kondigde een daaraan voorafgaande verdaging van het parlement aan. Lagerhuis een maand uitgeschakeld beetje lang, maar het mag. Dat was truc 1. Truc 2: hij dreigde alle Torys die met de oppositie tegen zijn radicale Bexit-voorstel wilden stemmen inpakken en wegwezen uit de EU, met of zonder deal uit de partij te zetten. Zijn eigen, conservatieve partij, dus. Een kolossaal maar b

Dat komt in de eerste plaats door de achterhaalde opzet. De G7 Amerika, Canada, Japan, Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk en Italië noemen zich de grootste economieën ter wereld. Dat is flauwekul. Italië staat op 8, Canada op 10. China staat op 2 en India op 6, maar die mogen niet meedoen. Als het belangrijkste thema, de Amerikaans-Chinese handelsoorlog, terecht wél op de agenda staat, maar Amerika wil er niet over praten en China zit niet eens aan tafel, dan weet je als deelnemer dat je hooguit hete lucht verplaatst. De G7 ontstond na 1973, toen de wereld in een recessie was geraakt door de oliecrisis. De praatclub bestond bij de gratie van Amerika, dat de rol vervulde van belangrijkste en grootste land, en daarmee de leider. Donald Trump heeft, om Bloomberg te citeren, een chaos gemaakt van zijn wijze van regeren en de internationale Amerikaanse leiderschapsrol afgezworen. Uit elk woord en elk gebaar blijkt zijn cynisme over de wereld, en zijn minachting voor Europa. Daarmee valt in feite ook de numm

Trump bezocht een petrochemische fabriek van Shell in Pennsylvania. De 5.000 aanwezige personeelsleden waren er vrijwillig, maar op een Orwelliaanse manier. Ze waren voor de keuze gesteld: scan om 07.00 uur je personeelskaart bij de poort, of blijf weg, maar dan krijg je over die dag geen loon, of neem een van je tien betaalde vakantiedagen op. No scan, no pay, schreef een chef. De instructies luidden verder: Roepen, schreeuwen, protesteren of welke vorm van verzet dan ook zal niet worden getolereerd. Want, sodeju, het klapvee moest klappen. Dit alles feilloos gesynchroniseerd met de bonden. Ik wil dat jullie vakbondsleiders zeggen dat ze Trump steunen, zei Trump. Als ze dat verdomme niet doen, stem ze dan weg omdat ze hun werk niet doen. Het Shell-klapvee klapte. De Washington Post kwam met een aardig perspectief. Na zijn verkiezingsoverwinning noemde Trump boze demonstranten door de media opgehitste protestprofessionals. Demonstranten tegen de benoeming van Brett Kavanaugh in het Hooggerechtshof waren bet

Rupert Hogg, de baas van Cathay Pacific, zette een piloot en een aantal vliegveldwerknemers op non-actief omdat ze aan de demonstraties hadden deelgenomen. Donatella Versace maakte haar kowtow omdat op Versace T-shirts Hong Kong en Macao landen werden genoemd, in plaats van delen van China. Een door Beijing geregisseerde campagne op sociale media, met woedende modellen en popsterren in de hoofdrollen, kreeg ook modemerken Givenchy, Gap en Coach door de knieën. Het regende excuses. Bij de demonstranten gaat het vooral om wanhoop. Ze eisen handhaving van Hong Kongs vrijheid, maar weten dat het schijn is, en dat 2049, het jaar waarin de stad helemaal door China wordt ingelijfd, voor de gemiddelde millennial verontrustend dichtbij is. Voor China gaat het erom dat Hong Kong, Macao en Taiwan juist geen enkele illusie mogen koesteren over hun uiteindelijke lot. De dreigementen nemen toe: als Hong Kong niet inbindt, grijpt misschien het leger in, met als excuus terrorisme, of ophitsing door Amerika en andere wester

In een telefoongesprek met president Nixon, in 1971, noemde Reagan Afrikaanse regeringsleiders apen, laat ze naar de verdoemenis gaan, ze hebben zelfs moeite om schoenen te dragen. Staat op een bandje dat Nixon-historicus Tim Naftali boven water haalde. Dat Nixon racist, homofoob en antisemiet was, was gevoeglijk bekend, dus Reagan vond een willig oor. De Amerikaanse presidentiële geschiedenis zit vol voorbeelden van vaak vilein racisme. Thomas Jefferson, bijvoorbeeld, de derde president, was de auteur van de Onafhankelijkheidsverklaring, waarin hij schreef dat alle mensen gelijk geschapen zijn. Maar in een boek beschreef hij zwarte landgenoten als mensen met een sterke, onaangename geur, die niet in staat zijn kunst of poëzie te creëren. Net als zijn voorgangers en een zwik opvolgers, had hij slaven. Als die vrij zouden komen, schreef Jefferson, moesten ze het land uit, want zwarten en witten konden niet vreedzaam naast elkaar leven. Toen dus al dat argument ga terug naar je eigen land. Het opmerkelijke i

Amerikanen zijn vindingrijk in het verbaal projecteren van nationalistische haat op voedingswaren. In de Eerste Wereldoorlog werd zuurkool vrijheidskool en veranderde het beroemde worstje, de Frankfurter, in hot dog. Hoe gaat het dit keer aflopen, nu tarief-dude Donald Trump extra invoerrechten heeft aangekondigd op Franse wijn? Hij doet dat uit woede over de digitale servicebelasting die Frankrijk wil invoeren. President Macron wil dat multinationale techreuzen belasting gaan betalen over hun digitale diensten aan Franse klanten. Dat treft Chinese, Spaanse, Britse en Franse bedrijven, maar vooral het Amerikaanse Apple, Facebook, Amazon, Google en Microsoft. Wraak dus, op Franse wijn. Amerikaanse wijn is trouwens beter, zegt Trump. Weliswaar is hij geheelonthouder, maar in zijn genialiteit kan hij het zíen, zegt hij. Dat is apart, want als je bijvoorbeeld in Nederland bij grote winkelketens kijkt, of bij de goede speciaalzaak, moet je Amerikaanse wijn met een vergrootglas zoeken. Franse wijn blijft onbetwist

Zijn problemen zijn ontegenzeggelijk enorm. Hij moet een soort politieke Mount Everest beklimmen. Premier worden met de steun van 90.000 partijleden is echt wat anders dan, in een land met 66 miljoen inwoners, verkiezingen winnen. In het Lagerhuis heeft zijn coalitie precies dezelfde flinterdunne meerderheid van drie zetels die Theresa May had, en misschien nog wel minder, als je afgaat op de ministers die zijn afgehaakt. Hij kan dan wel de kampioen van de Brexiteers zijn, maar er zijn maar hooguit 40 of 50 partijleden die bereid zijn met hem af te denderen op een harde Brexit. Feit is dat hij, vergeleken met de kille, afstandelijke May, overloopt van charisma, humor en overtuigingskracht, maar de kans dat hij Brexit door het parlement krijgt blijft miniem. Veel urgenter is de Iraanse crisis. De Britse krijgsmacht kan zijn slagkracht in de Golf van Hormuz niet vergroten zonder hulp van andere landen. Dat zet hem voor een duivels dilemma: kiezen voor meer samenwerking met de Europese Unie, die probeert de nu

De kleinzoon van die illegale Duitse immigrant en zoon van die straatarme Schotse vrouw heet Donald Trump. Geen van zijn vier grootouders waren Amerikanen en maar één van zijn ouders is in de Verenigde Staten geboren. In Nederland heet iemand als Trump een westerse allochtoon. Van Trumps vijf kinderen heeft trouwens alleen Tiffany twee Amerikaanse ouders. Ivanka is ook een westerse allochtoon. Ga terug naar je eigen land is onder allochtonenvreters een populaire kreet, maar om die uit de mond van de allochtoon Donald Trump te horen is heel apart. Hij zei het tegen vier Democratische zwarte en Latino vrouwen uit het Huis van Afgevaardigden, van wie er drie geboren en getogen zijn in de Verenigde Staten. Ze worden de bende van vier, genoemd, onder leiding van Alexandria Ortasio-Cortez, en gaan enorm tekeer tegen de erbarmelijke behandeling van migranten in detentiecentra, en tegen de razzias in de grote steden om uitgeprocedeerde asielzoekers het land uit te zetten. Met die razzias valt het nogal mee, en het

Het roddelblad Mail on Sunday gooide hoge ogen met de gelekte, geheime analyse die ambassadeur Sir Kim Darroch maakte van Trump en diens chaotische Witte Huis. Natuurlijk kwam er een geconditioneerde reflex van Liam Fox, minister van buitenlandse handel: excuus aan de Amerikanen, we gaan het lek onderzoeken. Maar interessanter is zijn inhoudelijke reactie: een ambassadeur behoort naar eer en geweten te rapporteren wat hij waarneemt, hij heeft niets verkeerd gedaan. En de veelzeggende reactie van minister Jeremy Hunt van buitenlandse zaken: ik ben het niet eens met sommige van de waarnemingen. In gewone taal: die ambassadeur slaat de spijker op zn kop. Waarom werd het gelekt? Ik denk om een aantal redenen. In de eerste plaats als waarschuwing aan Trump dat hij niet moet denken dat de Britten zich, na de Brexit, in een financieel onaantrekkelijk handelsverdrag laten manipuleren. Groot-Brittannië wordt niet de 51ste staat van Amerika, en Trump krijgt niet de regie. In de tweede plaats als protest tegen de A

In het jargon van de New Yorkse vastgoedjongen uit het Witte Huis heet het hes a great friend of mine, of I love that guy. Voor Donald Trump kwalificeren mannen als Xi, Poetin, Kim Jong-un, Erdogan en Mohammed bin Salman zich als sterke mannen, die een sleutelrol spelen op het wereldtoneel en met wie je dus deals moet maken. In traditionele kringen is het optreden van Donald Trump op en nade G20 met een mengeling van verbazing en afgrijzen bekeken. Nu kun je zeggen: vergeleken bij Trump is zo ongeveer iedereen traditioneel, en alles wat naar klassieke diplomatie riekt, lapt hij aan zijn zolen. Liever een date via een tweet aan Kim Jong-un, dan saaie ambtenaren in grijze pakken en mantelpakken die op hun ministeries en ambassades eindeloos zeulen aan een topontmoeting. De beschuldiging van de gevestigde orde is: Trump is alleen uit op fotomomenten, maar inhoud heeft het niet. Met Poetin een vage afspraak voor een mogelijk bezoek aan Moskou, met Xi een wapenstilstand in de handelsoorlog zonder verdere inhoud