Marianne Zwagerman | Bnr

Nou geef ik eerlijk toe dat er dagen voorbijgaan dat ik niet aan de jaren negentig denk. Ik kijk liever in de vooruitkijkspiegel. Tot ik deze week in de Groene Amsterdammer op het essay De betere wereld van toen stuitte. Een lofzang op de jaren negentig waarin, ingeklemd tussen de val van de Berlijnse Muur en de toen nog niet te vermoeden ineenstorting van de Twin Towers, West-Europa transformeerde in een baken van tolerantie en openheid, waar kunst en vrijheid zinderden. Het verlangen om de wereld te vernieuwen was groot en het tempo lag hoog. Lees dat stuk en je verlangt bijna terug naar die tijd vol energie, levenslust en experimenten. Het mooie is: dat is niet weg! We hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden, zeggen de auteurs, want wij zijn er nog. De mensen die jong waren in de jaren negentig. Wij optimistische veertigers die de energie van toen nog in ons dragen. Het maatschappelijk debat is gekaapt door tobbende twintigers, twijfelende dertigers en teleurgestelde vijftigers. Het is hoog tijd dat d